Nikołaj Truchnin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Truchnin
Николай Иванович Трухнин
kontradmirał kontradmirał
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1919
Pokrowskoje, gubernia riazańska

Data i miejsce śmierci

2003
Petersburg

Przebieg służby
Siły zbrojne

 MW ZSRR
 MW Rosji
 Marynarka Wojenna (PRL)

Stanowiska

dowódca łączności Floty Północnej ZSRR

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Instytut Arktyczny

Odznaczenia
Nagroda Państwowa ZSRR
Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Nikołaj Iwanowicz Truchnin, ros. Николай Иванович Трухнин (ur. 16 grudnia 1919 we wsi Pokrowskoje w rejonie uchałowskim[1] guberni riazańskiej, zm. w 2003 w Petersburgu) – radziecki kontradmirał, specjalista w zakresie łączności.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Brał udział w II wojnie światowej.

W 1942 zespół okrętów, w skład którego wchodził niszczyciel „Razumnyj”, na rozkaz Stawki przeszedł Północną Drogą Morską z Władywostoku na Morze Barentsa. N. Truchnin pełnił służbę na niszczycielu w stopniu porucznika.

Po przejściu do pracy sztabowej zajmował się łącznością, biorąc m.in. udział w Operacji Petsamo-Kirkinesskiej.

Po wojnie ukończył studia w Akademii Marynarki Wojennej. W 1950 został skierowany do służby w polskiej Marynarce Wojennej (w artykułach wspomnieniowych pomija ten fakt: "С перерывами (после войны окончил Военно-морскую академию, некоторое время служил на Балтике) моя служба на Севере продолжалась почти двадцать лет"[2]).

Następnie dowodził służbą łączności Floty Północnej. Zajmował się m.in. utrzymywaniem łączności z atomowymi okrętami podwodnymi, opływającymi kulę ziemską i przechodzącymi pod lodami Arktyki.

W 1972 otrzymał nominację do stopnia kontradmirała. W latach 1972 – 1982 pełnił służbę w Instytucie Naukowo-Badawczym Łączności Marynarki Wojennej w Leningradzie. Następnie – po zakończeniu służby – pracował w Instytucie Arktycznym.

Ukończył studia w Instytucie Radioelektroniki Marynarki Wojennej im. A. S. Popowa[3]. Był laureatem Nagrody Państwowej ZSRR w 1975[4], kandydatem nauk wojenno-morskich.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]