Przejdź do zawartości

Nowy Dziennik (Kraków)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowy Dziennik
Ilustracja
winieta z 1920
Częstotliwość

dziennik

Państwo

 Polska

Adres

Kraków

Tematyka

polityczno-informacyjna

Pierwszy numer

9 lipca 1918

Ostatni numer

2 września 1939

Nowy Dziennikpolskojęzyczna gazeta żydowska wydawana w Krakowie w latach 1918–1939.

Siedziba redakcji „Nowego Dziennika” po ekspolozji w 1923

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Jest to najstarszy polskojęzyczny dziennik żydowski na ziemiach polskich wydawany od 9 lipca 1918. Powstał z inicjatywy Ozjasza Thona. Wśród założycieli był Zygmunt Ellenberg, pierwszy redaktor. Od 1921 do 1924 redaktorem naczelnym był Ignacy Schwarzbart. W latach 1919–1920 i 1925–1934 redaktorem naczelnym był Wilhelm Berkelhammer. Z gazetą współpracowali: Ryszard Apte, Jecheskiel Lewin, Wilhelm Fallek, Wanda Kragen, Róża Melcerowa, Michał Ringel, Bernard Singer.

Pierwszą siedzibą redakcji i miejscem druku był Przywóz koło Morawskiej Ostrawy, skąd gazetę koleją przywożono do Galicji. Na początku stycznia 1919 z powodu decyzji Polskiej Komisji Likwidacyjnej musiano zaprzestać wydawania gazety. Wznowiono je w lutym 1919, jednak redakcja borykała się z licznymi problemami technicznymi związanymi z drukowaniem pisma w małych i przestarzałych drukarniach żydowskich. Od lutego 1920 redakcja pisma i własna drukarnia znajdowały się w wybudowanym na ten cel budynku przy ul. Orzeszkowej 7 w Krakowie[1]. 15 maja 1923 dokonany został zamach bombowy na siedzibę gazety. W wyniku eksplozji budynek redakcji znacznie ucierpiał, ale nikt nie stracił życia, ani nie odniósł poważniejszych obrażeń. Zamachowcy nie zostali ujęci[2]. W tym czasie w Krakowie doszło też do wybuchu bomb w domu rektora UJ Władysława Natansona i w hotelu Kellera na Kazimierzu[3].

W 1937 wprowadzono na rynek wydanie popołudniowe. Oprócz spraw lokalnych i ogólnopolskich, wiele miejsca poświęcano problematyce palestyńskiej i diasporze żydowskiej, zamieszczano regularnie doniesienia z Jerozolimy, Tel Awiwu, Wiednia, Paryża i Londynu, gdzie redakcja miała stałych korespondentów.

„Nowy Dziennik” zawierał liczne dodatki wyodrębnione własnymi winietami i oddzielną numeracją, zastępowały one specjalistyczne czasopisma np. „Głos Kobiety Żydowskiej” (od 1926), „Lekarz Domowy”, „Literatura i Sztuka” czy „Przegląd Filmowy” (1927–1937).

Gazeta była bardzo popularna w środowiskach zasymilowanych rodzin o nastawieniu syjonistycznym.

Ostatni numer ukazał się po wybuchu II wojny światowej 2 września 1939, a redaktorem gazety do tego czasu był Mojżesz Kanfer[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Czesław Brzoza. Pierwsze lata „Nowego Dziennika”, organu syjonistów krakowskich. „Rocznik Historii Prasy Polskiej”. T. 1 (1998), Z. 1–2, s. 23–47, 1998. 
  2. Marek Żukow-Karczewski, Zamachy w Krakowie, „Gazeta Krakowska”, 19-20 II 1994 r., nr 42 (13953).
  3. Tajemnicze bomby w Krakowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 2, 26 maja 1923. 
  4. Jagiellonian Digital Library – Nowy Dziennik. 1939, nr 241 [online], jbc.bj.uj.edu.pl [dostęp 2017-11-25] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]