Ocean Canfielda
Ocean Canfielda − rodzaj beztlenowego oceanu przesyconego siarkowodorem. Oceany te powstały prawdopodobnie na skutek działania bakterii redukujących siarczany do siarkowodoru, żyjących na dnie oceanu[1].
Wedle jednej z hipotez zwiększająca się w proterozoiku ilość tlenu w atmosferze przyśpieszyła wietrzenie zawierających siarczki skał na lądzie, co zaowocowało zwiększonym dopływem siarczanów do oceanu[2]. Badania z użyciem izotopów siarki potwierdzają zwiększające się stężenie siarczanów w oceanie, które rozpoczęło się 2,3 miliarda lat temu[3]. Żyjące na dnie oceanu bakterie redukujące siarczany wytworzyły z nich siarkowodór[1]. W efekcie zwiększyło się stężenie siarczków[3].
Siarkowe środowisko przetrwało do drugiego zwiększenia się ilości tlenu w atmosferze pomiędzy − 0,8 a 0,58 miliarda lat temu[2].
Oceany Canfielda prawdopodobnie zmniejszyły globalną produktywność, jak również spowolniły ewolucję glonów[2]. Oddziaływały niekorzystnie na życie zarówno poprzez duże stężenia siarkowodoru, jak i utrzymywanie przez mikroorganizmy azotu w formie niedostępnej roślinom. Wedle Petera Warda oceany te, hamujące rozwój życia przez miliony lat i spowodowane przez same życie, stanowią argument za stworzoną przez niego hipotezą Medei[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Peter Ward: Hipoteza Medei. Czy życie na Ziemi zmierza do samounicestwienia?. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2010, s. 103-104, seria: Na ścieżkach nauki.
- ↑ a b c Simon W. Poulton, Philip W. Fralick & Donald E. Canfield. The transition to a sulphidic ocean 1.84 billion years ago. „Nature”. 431, s. 173-177, 2004-07-29. (ang.).
- ↑ a b Donald E. Canfield. A new model for Proterozoic ocean chemistry. „Nature”. 396, s. 450-453, 1998-08-17. DOI: 10.1038/24839. (ang.).