Okienko Zbójnickie

Okienko Zbójnickie
	Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Krzemionki Zakrzowskie, Kraków
Właściciel	teren komunalny
Długość	9 m
Głębokość	2 m
Wysokość otworów	221 m n.p.m.
Ekspozycja otworów	ku południowemu zachodowi
Kod	J.BK-02.09
	Położenie na mapie Polski Okienko Zbójnickie
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Okienko Zbójnickie
	Położenie na mapie Krakowa Okienko Zbójnickie
	50°02′22″N 19°54′12″E/50,039333 19,903444
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Okienko Zbójnickie – schronisko na wzniesieniu Krzemionki Zakrzowskie w Dzielnicy VIII Dębniki w Krakowie^[1]. Znajduje się na jego południowo-wschodnim obrzeżu, w niewielkiej odległości od betonowego ogrodzenia jednostki wojskowej^[2].

Opis obiektu

Otwór schroniska znajduje się w lesie, w sporej wnęce poniżej poziomu gruntu. Wnęka ma postać stromo opadającej pochylni. Otwór jest pionowy i ma wysokość 1,8 m. Znajduje się za nim krótki korytarz i komora o wymiarach 7,5 × 4 m i wysokości do 2,5 m. Tylna część stropu jest pochyła. Po prawej stronie dolnej części komory znajduje się częściowo zasypany korytarzyk prowadzący w stronę pobliskiej Jaskini Twardowskiego. Połączone są one jakimiś szczelinami, gdyż zimą w korytarzyku tym wydostaje się ciepłe powietrze^[2].

Dno pokrywa wapienny gruz i śmieci. Schronisko powstało w uławiconych wapieniach pochodzących z jury późnej. Namulisko jest cienkie, składające się z gruzu wapiennego zmieszanego z gliną. Jest suche i w całości jasne^[2]. Zgodnie zatem z przyjętą przez speleologów nomenklaturą jest więc schroniskiem^[3], chociaż czasami opisywane jest jako jaskinia^[4] (dawniej obowiązywały inne kryteria rozróżniania jaskiń i schronisk).

Historia eksploracji i dokumentacji

Okienko Zbójnickie znane jest od dawna. Jako pierwszy zaznaczył je na mapie W. Kuźniar w 1921 roku pod nazwą Gniazdo w Skale. Po raz pierwszy schronisko opisał Kazimierz Kowalski, sporządził też jego plan^[5]. Przez jakiś czas jaskinia była silnie zaśmiecona. Zimą 1997 i 1998 roku zamieszkiwali ją bezdomni. Palono w niej ogniska, jej ściany są bowiem silnie zakopcone^[2].

Dokumentację jaskini opracował A. Górny w listopadzie 1999 roku, aktualny plan opracował R. Stachnik^[2].

Otwór
Otwór
Otwór
Częściowo zasypany korytarzyk
Sala
Widok z otworu

Przypisy

↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-09-28] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e AndrzejA. Górny AndrzejA., Okienko Zbójnickie, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-10-02] .
↑ Instrukcja wykonywania dokumentacji jaskiń – Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Departament Ochrony Przyrody, zatwierdzona decyzją nr 34 z dnia 1 grudnia 1994 roku
↑ Geotyda. Okienko Zbójnickie [online] [dostęp 2019-09-28] .
↑ K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951

[geoportal-1] Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-09-28] .

[jaskinie-2] AndrzejA. Górny AndrzejA., Okienko Zbójnickie, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-10-02] .

[instrukcja-3] Instrukcja wykonywania dokumentacji jaskiń – Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Departament Ochrony Przyrody, zatwierdzona decyzją nr 34 z dnia 1 grudnia 1994 roku

[geotyda-4] Geotyda. Okienko Zbójnickie [online] [dostęp 2019-09-28] .

[Kowalski-5] K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]