Orzeczenie czasownikowe

Orzeczenie czasownikowe, orzeczenie proste – orzeczenie, wyrażone pojedynczym wyrazem, który jest osobową formą czasownika. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej^[1], np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje się stanie?

Przykłady:

Gosia je grzyby.
Bartek bije worek bokserski.
Kapitan zajada się żelkami.

Orzeczenie czasownikowe wyrażone jest^[1]:

osobową formą czasownika: np. (Ona) biegnie.
osobową formą czasownika z zaimkiem zwrotnym (czasowniki w stronie zwrotnej) np. (Piotr) przebiera się.
osobową formą czasownika z partykułą „nie” np. (Dzieciaki) nie przyjechały.

Orzeczenie czasownikowe można oddać za pomocą sekwencji zależnych od siebie czasowników^[1]: Będziesz miał potężne kłopoty.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Bąk 1977 ↓, s. 411.

Bibliografia

Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.

[CITEREFBąk1977411-1] Bąk 1977 ↓, s. 411.

[1]