Osiedle Nowobramskie (Koszalin)
| Część miasta Koszalina | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
Położenie na mapie Koszalina Podział administracyjny Koszalina z oznaczeniem osiedla | |
| 54°11′28,6″N 16°09′27,9″E/54,191278 16,157750 | |
Osiedle Nowobramskie (do 1945 niem. Neuetor Vorstadt) – zachodnia część miasta Koszalina, przebiega przez nią droga krajowa nr 6.
Wiadomości ogólne[edytuj | edytuj kod]
Obszar Osiedla Nowobramskiego do 2005 nosił nazwę Przedmieścia Księżnej Anny[1]. W 2004 przeprowadzono konsultacje z mieszkańcami, na podstawie których ustalono zmianę nazwy na Osiedle Nowobramskie[2]. Nazwa ta jest tłumaczeniem historycznego określenia "Neuetor Vorstadt", które było używane do 1945[3].
Osiedle Nowobramskie posiada funkcję przemysłowo-mieszkaniową, z przewagą tej pierwszej. Obszarem mieszkalnym jest część centralna obejmująca zabudowę jednorodzinną przy ulicach Szarych Szeregów, Zacisze, Miła, Brzozowa i częściowo Mieszka I oraz część wschodnia pomiędzy ulicami Żeglarską, Franciszkańską, Energetyków i Morską[4]. W zachodniej części osiedla znajdują się tereny przemysłowe, gdzie zlokalizowano obszar będący podstrefą Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, zakład karny i schronisko dla bezdomnych zwierząt[1] oraz od 1 stycznia 2023 znajdują się tereny zabudowy jednorodzinnej i szeregowej, obszar znalazł się w obrębie osiedla wskutek zmian granic, tj. włączenia części sołectwa Stare Bielice do Miasta Koszalina. Na Osiedlu Nowobramskim znajdują się również siedziby przedsiębiorstw NordGlass, Schwarte, Dźwigbet, Ar-Bet, Agroma i innych. Przy ulicy Bohaterów Warszawy mieści się Koszalińskie Centrum Kształcenia i Hala Kupiecka[1].
Obiekty historyczne[edytuj | edytuj kod]
- Przy ulicy Morskiej 15 znajduje się pochodzący z początku XX wieku tzw. dworek kasztelański, początkowo był to obiekt parterowy z poddaszem, elewacja frontowa posiada boniowanie, nad wejściem wydatny ryzalit[5].
- Posesję przy ulicy Morskiej 17 zajmuje wybudowany w 1896 przez Juliusa Josepha młyn Paula Heisiga razem z pięciokondygnacyjnym spichlerzem. Początkowo był to młyn parowy, który mógł mielić 100 ton zboża na dobę. W 1916 zamieniono napęd na elektryczny, a jego wydajność wzrosła trzykrotnie. Obiekt przetrwał bez uszczerbku do 1946, kiedy to opuszczający miasto Rosjanie zdemontowali wszystkie urządzenia młynarskie. Obecnie mieści magazyny i sklep Zakładów Zbożowo-Młynarskich "Stoisław"[5]. Zespół młyna znajduje się w Wykazie obiektów ujętych w gminnej ewidencji zabytków miasta Koszalina poz. 116[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Plan miasta Koszalina Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera Warszawa 2007 ISBN 978-83-7539-046-9
- ↑ Uchwała Nr XXIV/371/2005 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 29 marca 2005 roku w sprawie wystąpienia o zniesienie nazwy części miasta oraz zmianę rodzaju miejscowości w Wykazie urzędowych nazw miejscowości w Polsce. bip.koszalin.pl. [dostęp 2016-04-08].
- ↑ Józef Maciej Sprutta "Koszalińskie wody - wczoraj i dziś !!!" Stowarzyszenie Przyjaciół Koszalina. stara.przyjaciele.koszalin.pl. [dostęp 2016-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-24)].
- ↑ Osiedle Nowobramskie, PGK Koszalin. pgkkoszalin.pl. [dostęp 2016-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-19)].
- ↑ a b Wacław Nowicki, Koszalin i okolice, Gdynia: Wydawnictwo Region, 2006, s. 69-70, ISBN 83-60437-06-8, ISBN 978-83-60437-06-3, OCLC 749837194.
- ↑ Wykazie obiektów ujętych w gminnej ewidencji zabytków miasta Koszalina 2015. bip.koszalin.pl. [dostęp 2016-04-08].