Przejdź do zawartości

Ostatni prorok (poemat Jerzego Żuławskiego)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ostatni prorokpoemat młodopolskiego poety Jerzego Żuławskiego[1][2]. Utwór został napisany strofą pięciowersową, rymowaną ababb, układaną trzynastozgłoskowcem.

Tedy boży duch we śnie uderzył mnie w głowę,
a gdym oczy otworzył przelękniony srodze,
zobaczyłem przed sobą zjawisko ogniowe
i słyszałem głos grzmiący w powietrza pożodze:
»Powstań! dosyć już spałeś! oto Ja przychodzę!«
Więc zerwałem się z łoża, trąc oczy oślepłe
zbytnim blaskiem i widma postacią rumianą;
a gdy serce w mej piersi z przestrachu zakrzepłe
bić znów jęło, pytałem, zginając kolano:
— Co zacz jesteś, o Panie! i jakie Twe miano?


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Halina Floryńska-Lalewicz: Jerzy Żuławski. culture.pl. [dostęp 2017-01-10]. (pol.).
  2. Żuławski Jerzy, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-01-10].