Osteokondukcja
Osteokondukcja – zapewnienie odpowiednich warunków dla wrastania elementów kościotwórczych pochodzących z sąsiedztwa.
W przypadku materiałów, zdolności osteokondukcyjne materiału oznaczają, iż stanowi on rusztowanie dla komórek osteogennych ze ścian ubytku kostnego[1]. Zdolności osteokondukcyjne wykazują zarówno przeszczepy kostne jak i materiały kościozastępcze organiczne i nieorganiczne[2].
W procesie regeneracji kości wyróżniamy dwa główne procesy – pierwszy z nich to właśnie osteokondukcja, polegająca na wzroście pochodzących z uszkodzonej kości osteoblastów, wnikających do ubytku lub na powierzchnię obojętnego materiału wszczepowego. Drugim procesem jest pobudzanie i rekrutacja niezróżnicowanych komórek mezenchymalnych do różnicowania się w osteoblasty, czyli osteoindukcja[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Maciejewska I, Nowakowska J, Bereznowski Z. Osteointegracja wszczepów zębowych – etapy gojenia kości. „Protet. Stomatol.”. LVI, 3, s. 214-9, 2006. [dostęp 2011-07-07].
- ↑ Piętka T., Krzymański G., Domański W., Przybysz J.. Przeszczepy allogennej kości mrożonej i autogennego szpiku w leczeniu rozległych ubytków kości szczęk. „Czas. Stomatol.”. LX, 5, s. 312-20, 2007. [dostęp 2011-07-07].
- ↑ Trąbska-Świstelnicka M., Dembowska E.. Regeneracja tkanek przyzębia – przegląd metod stosowanych w Zakładzie Periodontologii PAM. „Dent. Med. Probl.”. 39, 1, s. 127–30, 2002. [dostęp 2011-07-07].