Ostra Przełączka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ostra Przełączka
Ilustracja
Ostra Przełączka na prawo od Ważeckiej Turni
Państwo

 Słowacja

Wysokość

ok. 2105 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Skrajna Liptowska Turnia, Ważecka Turnia

Data zdobycia

19 września 1907 r.

Pierwsze wejście

A. Martin, J. Franz

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Ostra Przełączka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ostra Przełączka”
Ziemia49°09′18,6″N 20°01′16,1″E/49,155167 20,021139

Ostra Przełączka (słow. Ostrý zárez, niem. Ostrascharte, węg. Osztracsorba[1], ok. 2105 m n.p.m.[2]) – przełęcz położona w bocznej południowej grani Ostrej w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się między Skrajną Liptowską Turnią – położoną najdalej na południe z trzech Liptowskich Turni – na północy a dwuwierzchołkową Ważecką Turnią na południu[1].

Między Skrajną Liptowską Turnią a Ostrą Przełączką znajdują się jeszcze:

  • Kozi Karbik (Kozí zarez),
  • Kozi Róg (Liptowski Róg[2], Kozí roh)[3].

Przełęcz jest wąska i głęboko wcięta. Prowadzą na nią stosunkowo łatwe drogi z Siodełka oraz z Doliny Suchej Ważeckiej, natomiast trasa żlebem z Doliny Furkotnej jest trudniejsza[1]. Ostra Przełączka stanowi południowe ograniczenie Koziego Grzbietu (Kozí chrbát), ciągnącego się na północ do Liptowskiej Przełączki. Nazwa Kozi Grzbiet do niedawna nie była używana w języku polskim[4].

Pierwszego wejścia na przełęcz dokonali podczas przejścia granią Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 19 września 1906 r. Zimą pierwsi byli tu Gizela Schmidt i Alfréd Grósz 27 kwietnia 1913 r.[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 127–128.
  2. a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
  3. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-25].
  4. Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 336. ISBN 83-01-13184-5.