Piłonos zwyczajny
| Pristiophorus cirratus[1] | |||
| (Latham, 1794)[2] | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
piłonos zwyczajny | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Piłonos zwyczajny[6] (Pristiophorus cirratus) – gatunek średniego rekina z rodziny piłonosowatych (Pristiophoridae), zamieszkującego wschodni Ocean Indyjski. Po raz pierwszy ten gatunek opisał angielski przyrodnik John Latham. Jest to gatunek niegroźny dla człowieka, jeden z pięciu należących do tej rodziny. Często mylony z rybami piłami, które jednak są zaliczane do wydłużonych płaszczek.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Piłonos zwyczajny występuje we wschodniej części Oceanu Indyjskiego: w wodach u wybrzeży południowej Australii, oraz Tasmanii, w obszarach szelfu kontynentalnego i stoków do około 300 m głębokości.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Piłonos zwyczajny osiąga maksymalną długość 1,4 m. Ma smukłe, wydłużone ciało z dużymi płetwami piersiowymi, dwiema płetwami grzbietowymi i nie ma płetwy odbytowej. Jego głowa jest spłaszczona, a długi (stanowiący do 30 procent długości ciała), spłaszczony grzbietobrzusznie i opatrzony zębami dziób przypomina piłę. W połowie dzioba wyrastają mu dwa wydatne wąsy. Ubarwienie piaskowe do szarawobrązowego, z nieregularnymi brązowymi plamami. Spodnia strona brzucha jasna, dziób różowawy. Skóra pokryta maleńkimi łuskami plakoidalnymi, nadającymi ciału gładkość.
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Rekin żywi się głównie małymi rybami kostnymi i skorupiakami. Polują również na bezkręgowce. Polują uderzając bokiem swojego pysku, na którym są ostre zęby[7].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek jest jajożyworodny. Kopuluje w zimie i wydaje na świat w jednym miocie od 3 do 22 młodych. Noworodki opuszczają ciało matki z zębami piły zagiętymi do środka, co zabezpiecza samicę przed pokaleczeniem podczas porodu.
Styl życia[edytuj | edytuj kod]
Rekiny te formują stada i polują masowo. Migrują jedynie w celach rozrodczych, a ich terytorium ma obszar zwykle około 100 km²[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pristiophorus cirratus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b J.F. Latham. An essay on the various species of sawfish. „The Transactions of the Linnean Society of London”. 2, s. 281, ryc. 26 (rys. 5), 27, 1794. (ang.).
- ↑ B.G. de Lacépède: Histoire naturelle des poissons. T. 4. Paris: Plassan, 1802, s. 679, 680. (fr.).
- ↑ G. Shaw: General zoology, or Systematic natural history. T. 5. Cz. 2: Pisces. London: G. Kearsley, 1804, s. 359. (ang.).
- ↑ T.I. Walker, Pristiophorus cirratus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dostęp 2020-09-08] (ang.).
- ↑ Leonardo Compagno et al, 1999. Rekiny. Cibet.
- ↑ a b Daniel Krcmaric, Pristiophorus cirratus (Common sawshark) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-02-27] (ang.).