Pieśń Wessobruńska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fragment rękopisu

Pieśń Wessobruńska (Wessobrunner Lied, Wessobrunner Gebet) – utwór poetycki napisany w języku staro-wysoko-niemieckim w systemie aliteracyjnym. Jego zapis pochodzący z pierwszych dziesięcioleci IX w. odnaleziono w bawarskim klasztorze w Wessobrunn. Przypuszcza się, że oryginał powstał pod koniec VIII w. w Fuldzie.

Utwór liczy tylko 9 linijek i jest przerwany w środku zdania. Autor stara się w nim przekonać słuchaczy, iż świat miał początek, a jedyną ponadziemską wieczną istotą jest Bóg który go stworzył. Jest to zrozumiałe ponieważ dawni Germanie uważali że świat jest wieczny, niestworzony, a ich bogowie nie byli wieczni lecz zostali stworzeni, zatem nie mogli być starsi od niego.

Po pieśni zapisano krótką modlitwę (najstarszą w języku storo-wysoko-niemieckim) nawiązującą tematycznie do stworzenia przez Boga nieba i ziemi.

Fragment[edytuj | edytuj kod]

"Dowiedziałem się tego od ludzi jako największego cudu, iż ziemi nie było, ani na górze nieba, ani żadnego drzewa, ani góry, ani słońce nie świeciło, ani księżyc nie świecił, ani [nie było] wspaniałego morza. Kiedy tam nigdzie nic nie było na krańcach i końcach, był jednak jedyny, wszechmocny Bóg, najłagodniejszy z mężów, i były tam też przy nim różne wspaniałe duchy".

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]