Pieśni motoru
| Autor | |
|---|---|
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania | |
| Pierwsze wydanie polskie | |
| Data wydania polskiego |
1954 (część) |
| Wydawca | |
Pieśni motoru (bułg. Моторни песни) – wydany w 1940 r. tom poetycki Nikoły Wapcarowa, jedyny zbiór wierszy Wapcarowa, który ukazał się za jego życia[1].
Tomik zawiera dwadzieścia jeden utworów, podzielonych na trzy cykle: Pieśni o człowieku, Pieśni o ojczyźnie i Pieśni o pewnym kraju (ten ostatni cykl poświęcony został uczestnikom wojny domowej w Hiszpanii[1]). Utwory zebrane w tomie prezentują poezję proletariacką i rewolucyjną, zaangażowaną społecznie, wyrażającą bunt wobec niesprawiedliwości oraz wiarę w szczęśliwą przyszłość. Bohaterem lirycznym utworów Wapcarowa jest robotnik, człowiek z doświadczenia znający przestrzeń hal fabrycznych, pracujący w pocie czoła na swe utrzymanie[2]. Od strony formalnej, ale także ideowej punktem odniesienia był dla Wapcarowa Władimir Majakowski, zaś spośród twórców bułgarskich - Christo Radewski[2].
Tom został wpisany do kanonu literatury bułgarskiej 1878-1988[3].
Większość wierszy, która znalazła się w tomie Pieśni motoru została przełożona na język polski i wydana w 1954 r. w tomiku Pieśni wybrane Wapcarowa, w opracowaniu Jerzego Laua.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Czajka Henryka: Literatura bułgarska. W: Historia literatur europejskich. T. 3. Warszawa: 1991, s. 87.
- Dąbek-Wirgowa Teresa: Historia literatury bułgarskiej. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: 1980, s. 236-239.