Pisarz wielki
Pisarz wielki (łac. notarius magnus) – urząd centralny niesenatorski I Rzeczypospolitej, znajdujący się przed podskarbim nadwornym[1], utworzony w 1504 r. przez Aleksandra Jagiellończyka dla Korony (początkowo jeden) i Wielkiego Księstwa Litewskiego (początkowo trzech). Współpracownik króla i kanclerza, odpowiedzialny za przygotowanie i wydawanie dokumentów publicznych oraz sentencji wyroków (pisarz wyroków) sądów asesorskich, w których zasiadali z głosem stanowczym[2]. W Koronie Królestwa Polskiego pisarzami wielkimi zwano niekiedy pisarzy skarbowych (notarii thesaurii supremi), co niekiedy powodowało nieporozumienia[3]. Pisarz wielki wraz z podskarbim nadwornym kontrolował wydatki szafarza dworu królewskiego.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Góralski 1983 ↓, s. 106.
- ↑ Góralski 1983 ↓, s. 115–116.
- ↑ Góralski 1983 ↓, s. 108.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbigniew Góralski: Urzędy i godności w dawnej Polsce. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1983. ISBN 83-205-3532-8.