Pistolet PB

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
PB
Ilustracja
Pistolet PB
Państwo

 ZSRR

Producent

Zakłady Nr 622, Iżewsk[1]

Rodzaj

pistolet samopowtarzalny

Historia
Produkcja

1967 – nadal

Dane techniczne
Kaliber

9 mm

Nabój

9 x 18 mm Makarow

Magazynek

pudełkowy, 8 nab.

Wymiary
Długość

170 mm[1]/310 mm (bez tłumika/z tłumikiem)

Wysokość

134 mm

Długość lufy

100 mm[1]

Masa
broni

0,95 kg (bez tłumika i amunicji)

Inne
Prędkość pocz. pocisku

290 m/s

Zasięg maks.

50 m

Zasięg skuteczny

25 m

PB (ros. ПБ) – radziecki wyciszony pistolet samopowtarzalny.

PB został wprowadzony do uzbrojenia w 1967 roku. Jego konstruktor A. Dieragin odpowiednio zaadaptował do nowych zadań standardowy radziecki pistolet PM. Po przeniesieniu sprężyny powrotnej do chwytu pistoletowego (w PM otacza ona lufę) lufę otoczono komorą wstępnego rozprężania gazów prochowych. Dodatkowo do broni może być dołączony tłumik dźwięku, który dla wygody transportu jest dzielony na dwie części i przechowywany we wspólnej dwukomorowej kaburze[1]. Strzał z broni bez założonego tłumika jest niewytłumiony, ale ma nietypowy odgłos utrudniający wykrycie stanowiska strzelającego. W krytycznej sytuacji możliwe jest oddanie strzału bez nakręconej zewnętrznej części tłumika[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. s. 258.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sergiusz Mitin. Broń rosyjskich komandosów cz. 1. „Raport-wto”. 2003. nr 1. s. str. 46-48. ISSN 1479-270X. 
  • Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 260. ISBN 978-83-7708-745-9.