Plan dźwiękowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Plan dźwiękowy – pojęcie akustyczne, związane z położeniem źródła dźwięku w stosunku do mikrofonu.

Jeśli rozważymy źródło dźwięku o stałym natężeniu, planem dźwiękowym nazywa się zbiór pozycji tego źródła w przestrzeni, dla których stosunek między energią dźwięków odbitych i dźwięku bezpośredniego, docierających do mikrofonu, jest stały[1].

Podział planów dźwiękowych[edytuj | edytuj kod]

Plany dźwiękowe dzieli się na podstawie współczynnika perspektywy akustycznej

gdzie:

gęstość energii akustycznej odbitej,
– gęstość energii akustycznej bezpośredniej.

W zależności od wartości współczynnika wyróżnia się trzy rodzaje planów dźwiękowych:

  1. – plan bliski (inaczej pierwszy); do pozycji mikrofonu dociera głównie energia dźwięku bezpośredniego.
  2. – plan średni (inaczej drugi lub normalny); w pozycji mikrofonu energie dźwięku bezpośredniego i dźwięków odbitych są równe (zob. odległość graniczna).
  3. plan daleki (inaczej trzeci); w pozycji mikrofonu przeważa energia dźwięków odbitych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bożena Kostek: Technologia nagrań – prezentacja. sound.eti.pg.gda.pl. [dostęp 2010-04-10].