Pośrednia Złota Kazalnica
 Wielka i Pośrednia Złota Kazalnica po prawej stronie zdjęcia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°12′10,3″N 20°12′58,6″E/49,202861 20,216278
| |
Pośrednia Złota Kazalnica (słow. Ušatá vežička) – wybitne spiętrzenie w północno-zachodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich. Jest środkową z trzech Złotych Kazalnic w tej grani. Na południowym wschodzie graniczy z Wielką Złotą Kazalnicą, natomiast na północnym zachodzie – z Małą Złotą Kazalnicą[1].
Grań, w której znajduje się Pośrednia Złota Kazalnica, oddziela od siebie Dolinę Zieloną Kieżmarską na północnym wschodzie i jej odgałęzienie, Dolinę Dziką, na południowym zachodzie[2]. W stronę Doliny Zielonej Kieżmarskiej opada z tej formacji urwista ściana północna kończąca się pomiędzy piarżystą zatoką nazywaną Uchem a podnóżem Dzikich Spadów. Poniżej Pośredniej Złotej Kazalnicy grań jest łagodna i trawiasto-skalista, powyżej niej znajduje się skalny ząb z przewieszoną płytą[1].
Na Pośrednią Złotą Kazalnicę nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią granią od północnego zachodu. O wiele trudniejsza jest droga przez płytę północną ścianą z Doliny Zielonej Kieżmarskiej[1].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Alfréd Grósz, Tibold Kregczy i Lajos Rokfalusy, 26 lipca 1912 r.,
- zimowe – František Eichler, Karel Johanovský, František Kroupa i Jan Mazáček, 24 marca 1951 r.[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 133, 219. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.