Poprawka Yatesa na ciągłość

Poprawka Yatesa na ciągłość (ang. Yates's correction for continuity) – procedura statystyczna stosowana w niektórych sytuacjach podczas wykonywania testu chi-kwadrat po to, aby zniwelować sztucznie powstałe, nadmierne różnice (mające raczej charakter artefaktu statystycznego, a nie rzeczywistych różnic), które mogą się pojawić pomiędzy wartościami obliczonymi (rzeczywistymi) i teoretycznymi chi-kwadrat.

W przekonaniu niektórych statystyków (np. Fleiss, Mantel, Greenhouse) jest to zalecana procedura, ponieważ w ramach wykonywania testu chi-kwadrat teoretyczne rozkłady prawdopodobieństwa są ciągłe i wygładzone, natomiast obliczone statystyki (wartości rzeczywiste) mają charakter dyskretny, a nie ciągły (rozkłady przedstawione graficznie są skokowe, "kanciaste"). Aby zniwelować te rozbieżności brytyjski statystyk Frank Yates zaproponował w 1934 r. wprowadzenie poprawki na ciągłość w ramach której każdą różnicę pomiędzy wartościami obserwowanymi i oczekiwanymi jeszcze przed podniesieniem do kwadratu redukuje się o wartość 0,5.Konsekwencją zastosowania poprawki Yatesa jest obniżenie obliczonej wartości chi-kwadrat (statystyki testowej), co czyni pojawienie się wyniku istotnego statystycznie mniej prawdopodobnym.

Zakwestionowanie konieczności używania poprawki Yatesa

Począwszy od lat siedemdziesiątych XX wieku statystycy zaczęli kwestionować konieczność używania poprawki Yatesa na ciagłość. Starsze podręczniki do statystyki - jak podają King i Minium - niemal zawsze zalecały wprowadzenie poprawki Yatesa w sytuacji, w której liczba stopni swobody (df) była równa 1 (a więc również w przypadku tabel krzyżowych o wymiarach 2 x 2), a zwłaszcza wtedy, gdy liczebność oczekiwana w jednej w tabeli kontyngencji wynosiła mniej niż 5. Natomiast statystycy (np. Camilli i Hopkins, Conover) wykazali, że nieskorygowana statystyka chi-kwadrat jest w wystarczającym stopniu dokładna nawet przy średniej liczebności oczekiwanej równej 2.