Portal:Biologia/Człowiek i medycyna

Pierwszy zapis sygnału EEG, sporządzony w 1929 roku przez Hansa Bergera

Elektroencefalografia (EEG) - nieinwazyjna metoda diagnostyczna służąca do badania bioelektrycznej czynności mózgu. Badanie polega na odpowiednim rozmieszczeniu na powierzchni skóry czaszki elektrod, które rejestrują zmiany potencjału (odprowadzenia jednobiegunowe) lub różnice w potencjale różnych części mózgu (odprowadzenie dwubiegunowe) i po odpowiednim ich wzmocnieniu tworzą z nich zapis - elektroencefalogram. Jeśli elektrody umieści się bezpośrednio na korze mózgu (np. podczas operacji) badanie nosi nazwę elektrokortykografii (ECoG).

W standardowym badaniu umieszcza się 19 z 10 - 20 zalecanych przez Międzynarodową Federację EEG:

• osiem elektrod nad każdą półkulą
• trzy elektrody w linii pośrodkowej

Są one oznaczane:

• siedem elektrod na korą płatów czołowych: F_p1, F_p2, F₃, F₄, F₇, F₈, F_z
• trzy elektrody na granicy płatów ciemieniowych i czołowych: C₃, C₄, C_z
• trzy elektrody nad płatami ciemieniowymi: P₃, P₄, P_z
• cztery elektrody nad płatami skroniowymi: T₃, T₄, T₅, T₆
• dwie elektrody nad płatami potylicznymi: O₁, O₂

Oraz dwie elektrody obojętne przymocowane do płatka ucha: A₁, A₂