Portal:Geografia/Artykuły/31
Sołońce – alkaliczne, sodowe i słono-sodowe gleby, zwykle półpustynne i stepowe. Cechują się wysokim stężeniem jonów Na+ i małą zawartością soli rozpuszczalnych. Występują na całym świecie wzdłuż wybrzeży i na równinnych terenach w o wysokich temperaturach podczas lata i niskich opadach. Sołońce są praktycznie nieprzydatne w rolnictwie, uprawiane tylko w niewielkim stopniu – głównie jako wyspy na areale lepszych gleb. W sytuacjach skrajnych są wolne od pokrywy roślinnej, poza tym porośnięte są roślinnością halofilną.
Sołońce występują we wszystkich strefach klimatycznych oprócz arktycznej i subarktycznej.
Tworzą się najczęściej w nieckach, zasilanych wodami zasolonymi i cechującymi się silną ewaporacją, często stanowiąc wyspy wśród gleb mniej słonych. Obecność sołońców może, chociaż nie musi świadczyć o wyschnięciu jeziora (słonego lub gorzkiego), co z kolei może sugerować, że klimat w danym miejscu w przeszłości był suchy i gorący. Mozaika sołońców, sołonczaków oraz gleb kasztanowych i sołońcowych może występować na brzegach i wyspach lagun, takich jak Siwasz. Oprócz naturalnych solnisk w zasięgu wód morskich lub wypływu podziemnych wód słonych, tego typu gleby mogą mieć charakter antropogeniczny, tworząc się w miejscach stałego dopływu słonych wód kopalnianych lub przemysłowych.