Portret Pani Rudowskiej
| |
| Autor |
Feliks Pęczarski |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data powstania |
1848 |
| Medium | |
| Wymiary |
73x57 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja |
Muzeum Narodowe w Warszawie |
Portret Pani Rudowskiej - obraz olejny na płótnie autorstwa Feliksa Pęczarskiego z 1848 roku, o wymiarach 73x57 cm. Własność Muzeum Narodowego w Warszawie[1].
Znany jest także pod nazwą Portret Rudowskiej[2].
Historia i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Obraz powstał w 1848 roku, równolegle do Portretu Gracjana Rudowskiego[3]. Gracjan Rudowski (ok. 1805-1869) był szlachcicem. Jego rodzina pochodziła z guberni płockiej, ale w czasie powstania portretu pozostawał w Dyblinie k. Lipna. W pracy pt. Portret osobistości polskich wydanej przez Muzeum Narodowe w Warszawie w 1967 roku, określany jest jako mieszczanin włocławski[4]. Jego żoną była Franciszka ze Stanisławskich (ok. 1816-1848), zmarła 17 grudnia tego samego roku w Dyblinie[5].
Feliks Pęczarski, absolwent, a następnie zastępca nauczyciela Instytutu Głuchoniemych w Warszawie, zajmował się malarstwem portretowym w pierwszym etapie swojej twórczości, szczególnie zaś w latach 1834-39. Wydaje się, że zarzucił ten kierunek podczas pobytu w Warszawie w latach 1840-47, kiedy to powstały najsłynniejsze jego dzieła rodzajowe. Do portretowania powrócił wraz z przybyciem do Włocławka około 1847 roku. Było to jego główne źródło utrzymania aż do śmierci w 1862 roku. Portret Pani Rudowskiej jest jednym z pierwszych dzieł z tego nowego okresu kariery malarza jako portrecisty[3].
Obraz ujawnia udoskonalenie się stylu Pęczarskiego, jakie nastąpiło w stosunku do portretów malowanych do 1839 roku. Przede wszystkim jest to budowanie formy małymi różnicami walorowymi. Głowa Pani Rudowskiej modelowana jest przejściami różowej karnacji w tony zimniejsze. Ożywiono koloryt, zarzucono zaś stosowanie nieprzejrzystego cienia. O ile wcześniej Pęczarski ostro odcinał od siebie płaszczyzny, to portrety malowane od 1847 roku cechuje większa miękkość. Żywotności dziełu dodaje lekki rumieniec oraz refleks padający na policzek od futrzanego kołnierza[3].
Obecnie stanowi własność Muzeum Narodowego w Warszawie. Przynależy do działu Zbiory sztuki polskiej do 1914 r., ale nie jest wystawiony w ekspozycji stałej[2]. W 1990 roku został pokazany na pierwszej wystawie monograficznej Feliksa Pęczarskiego w Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Piotr Nowakowski: Feliks Pęczarski. Wystawa monograficzna. Włocławek: Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku, 1990.
- ↑ a b Portret Rudowskiej. Muzeum Narodowe w Warszawie. [dostęp 2022-11-24]. (pol.).
- ↑ a b c Janusz Michałowski: Feliks Pęczarski w Płocku. 1959, s. 39-45.
- ↑ Portrety osobistości polskich. T. I. Warszawa: Muzeum Narodowe w Warszawie, 1967, s. 182-183, seria: Katalogi portretów.
- ↑ Janusz Kielak: Gracjan Rudowski (Cal 1805 - 1869). Kielakowie.com, 2022. [dostęp 2022-11-24]. (pol. • ang.).