Postęp w rolnictwie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Postęp w rolnictwie – jest definiowany jako zmiany ilościowe i jakościowe, oznaczające zmniejszenie społecznych nakładów pracy na jednostkę produktu żywnościowego i osiąganie wyższych form organizacji społeczeństwa wiejskiego[1].

Według Słownika Języka Polskiego – „postęp to ciąg procesów, zmian zmierzających ku stanowi coraz doskonalszemu, coraz lepszemu”[2]. Postęp oznacza zachowanie progresywne, rozwojowe, wzrostowe, powodujące zastępowanie rzeczy starych nowymi, otwartość na nowe idee, kształtowanie postawy sprzyjające wchłanianiu rozwiązań innowacyjnych.

Pojęcie postępu w rolnictwie według autorów polskich[edytuj | edytuj kod]

Według Czesława Maziarza – „Postęp w rolnictwie oznacza to wszystko, co wprowadza się do produkcji rolniczej i do życia społecznego wsi jako nowe w danym miejscu i w danym czasie jako racjonalne, w celu uzyskania wyższych efektów produkcyjno-ekonomicznych, podnoszenia poziomu kultury i dobrobytu”[3].

Według Leona Lewandowskiego i Jana Góreckiego – „Pod pojęciem postępu w rolnictwie należy rozumieć wszelkie zmiany dokonywane w kierunku podnoszenia poziomu techniki i ekonomiki gospodarowania, poziomu warunków materialnych i kulturalnych ludności rolnicze. Postęp w rolnictwie polega na ulepszaniu i racjonalnym stosowania środków produkcji”[4].

Marek Niewęgłowski – „Postęp w rolnictwie definiuje się jako proces kierunkowych przemian, w toku którego następuje przechodzenie obiektów danego rodzaju od niższych, mniej doskonałych form lub stanów ku wyższym, doskonalszym formom”[5].

Alvin Bertrand, Zbigniew T. Wierzbicki – „Postęp w rolnictwie to nowa idea, koncepcja czy pomysł dotyczący usprawnienia wszelkich procesów produkcyjnych, zabiegów wokół gospodarstwa rolnego i domowego, jak również wszelkich urządzeń ułatwiających pracę bądź zwiększających jej efektywność”[6].

Rodzaje postępu w rolnictwie[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się następujące rodzaje postępu w rolnictwie[7][8]:

  • postęp biologiczny – uzyskuje się dzięki doskonaleniu odmian i ras zwierząt, poprzez racjonalne stosowanie nauk przyrodniczych;
  • postęp produkcyjny – oznacza ilościowe i jakościowe zwiększenie zdolności wytwórczych rolnictwa i osiąganie wyższej jakości, której miarą jest ilość produktu na jednostkę powierzchni użytkowanej rolniczo;
  • postęp techniczny – wzrost wydajności pracy dzięki zastąpieniu pracy żywej pracą maszyn i urządzeń technicznych;
  • postęp technologiczny – oznacza proces zmian rozwojowych techniki wyrażający się przez wprowadzenie do procesu produkcji technologii oraz lepsze wykorzystanie istniejących zasobów;
  • postęp ekonomiczny – wyrażony stosunkiem kosztów produkcji do jej wartości; stosunek ten wyznacza większość dochodu ludności, a tym samym rozstrzyga o poziomie dobrobytu ludności rolniczej;
  • postęp organizacyjny – wyznacza określoną zmianę organizacje pracy, produkcji i sposobów zarządzania zmierzającą do osiągnięcia lepszych efektów gospodarczych;
  • postęp społeczny – oznacza rozwój społecznych stosunków produkcji i racjonalny podział pracy w rolnictwie;
  • postęp w agrobiznesie – zmiany techniczne, organizacyjne i społeczne w korporacjach żywnościowych, w wyniku których wytwarzanie dóbr materialnych i usług w agrobiznesie staje się bardziej efektywne.

Czynniki postępu w rolnictwie[edytuj | edytuj kod]

Wśród czynników postępu rolniczego wyróżnia się czynniki materialne i pozamaterialne[1][9][7][10][11][12][13][4]. Do czynników materialnych zalicza się:

Do czynników pozamaterialnych zlicza się:

  • czynnik ludzki – wiedza, umiejętności, aktywność, zdrowie, wytrwałość, cechy moralne i predyspozycje psychiczne;
  • system nauki rolniczej, kształt jednostek naukowo-badawczych, sieć doświadczalnictwa rolniczego;
  • struktura oświaty rolniczej – rodzaje szkół rolniczych stopnia średniego i wyższego, sieć szkolna, formy szkolne i pozaszkolne;
  • sieć audiowizualna – dostęp do środków masowego przekazu – prasy, radia, telewizji, internetu, kina, książek, bibliotek i placówek oświatowych;
  • działalność upowszechnieniowa – organizacji i instytucji rolniczych, jednostek państwowych i społecznych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Augustyn Woś, Rozwój i postęp w rolnictwie polskim, Warszawa: PWRiL, 1987.
  2. Słownik Języka Polskiego, t. II, Warszawa: PWN, 1988.
  3. Czesław Maziarz, Podstawy ogólne metodyki doradztwa rolniczego, Kraków: Rolniczy Rejonowy Zakład doświadczalny Karniowice, 1975.
  4. a b Leon Lewandowski, Jan Górecki, Doradztwo rolnicze, Warszawa: SGGW, 1996.
  5. Marek Niewęgłowski, Upowszechnianie postępu w rolnictwie przez ośrodki doradztwa rolniczego według opinii rolników, „Oeconomica”, 299, 2013.
  6. Alvin Bertrand, Zbigniew T. Wierzbicki, Socjologia wsi w Stanach Zjednoczonych, Wrocław-Warszawa-Kraków: Ossolineum Wydawnictwo PAN, 1970.
  7. a b Bogdan Wawrzyniak, Doradztwo i postęp w rolnictwie polskim, Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2003, ISBN 83-88115-77-4.
  8. Jan Grzesik, Upowszechnianie postępu rolniczego przez spółdzielczość zaopatrzenia i zbytu, „Wieś Współczesna”, 9, 1966.
  9. Wacław Makarczyk, Przyswajanie innowacji, Wrocław: Ossolineum, 1971.
  10. Maria Ciepielewska, Stowarzyszenie Polski z Unią Europejską, [w:] Polskie rolnictwo a wspólna polityk rolna, Warszawa: IERIGŻ, 1996.
  11. Irena Sikorska-Wolak, Dyfuzja innowacji rolniczych w wiejskiej społeczności lokalnej i jej społeczno-ekonomiczne uwarunkowania, Warszawa: Wydawnictwo SGGW, 1993.
  12. Rudolf Michałek, Konsekwencje postępu naukowego w rolnictwie, „Inżynieria Rolnicza”, 3/63, 2005.
  13. Józef Kowalski i inni, Postęp naukowo-techniczny a racjonalna gospodarka energią w produkcji rolniczej, Kraków: PTIR, 2002.