Prążkopiór rudogłowy
| Chrysominla strigula | |||
| (Hodgson, 1837) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Chrysominla | ||
| Gatunek |
prążkopiór rudogłowy | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Prążkopiór rudogłowy[1], kolorzyk rudogłowy[5] (Chrysominla strigula) – gatunek małego ptaka z rodziny pekińczyków (Leiothrichidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Chrysominla[1]. Występuje w Azji – od Himalajów do Półwyspu Malajskiego. Nie jest zagrożony.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Część systematyków wydziela go do monotypowego rodzaju Chrysominla[1][4], inni zaliczają go do Actinodura[6]; wcześniej bywał też zaliczany do Minla[3][5][6]. Zwykle wyróżnia się 6 podgatunków[2][6].
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się następujące podgatunki[2][6]:
- C. s. simlaensis – północne Indie i zachodni Nepal
- C. s. strigula – centralne Himalaje
- C. s. yunnanensis – północno-wschodnie Indie, południowo-zachodnie i południowe Chiny, przez Mjanmę do północnych Indochin
- C. s. traii – centralny Wietnam
- C. s. castanicauda – południowo-wschodnia Mjanma, zachodnia i północno-zachodnia Tajlandia
- C. s. malayana – Półwysep Malajski
Takson cinereigenae (północno-wschodnie Indie) uznany za synonim C. s. yunnanensis[2][6].
Środowisko[edytuj | edytuj kod]
Zasiedla różnego typu lasy wiecznie zielone, także mieszane. Niekiedy lasy sosnowe lub sosnowo-rododendronowe. Spotykany na wysokości 1800–3700 m n.p.m., w trakcie ostrych zim przebywa na niższych wysokościach.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 16–18,5 cm, masa ciała 14–24 g. Wierzch ciała szarooliwkowy. Pokrywy lotek I rzędu czarne, kontrastują z pomarańczowo-żółto-czarnymi lotkami. Lotki III rzędu biało obrzeżone. Sterówki kasztanowo-czarno-żółte. Spód ciała żółtawy. Broda żółta, gardło pokryte czarno-białymi pasami. Wierzch głowy rudy, im bliżej karku, tym bardziej żółtawy. Jasnożółta obrączka oczna. Pokrywy uszne i okolice oczu barwy szarej. Dziób ciemny, z jaśniejszą dolną szczęką. Tęczówki brązowe do czerwonawych.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Żywi się owadami, gąsienicami, jagodami oraz nasionami, okazjonalnie nektarem z kwiatów rododendronów. Żeruje zarówno na ziemi, jak i na drzewach. Przebywa w grupach 6–20 osobników, może przyłączać się do stad wielogatunkowych.
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Okres lęgowy trwa od marca do sierpnia. Gniazdo mieści się na wysokości 1,5–3 m nad ziemią. Budulec stanowią liście bambusa, trawy, korzonki, porosty oraz kory brzozowej. Wyściółkę stanowią włosy, korzonki, igły sosnowe oraz łodygi paproci. Samica składa 2–4 niebieskich jaj z czarnymi, czerwonawymi lub brązowymi wzorkami. Brak informacji na temat okresu inkubacji, jednak prawdopodobnie nie więcej niż 14 dni, jak u pozostałych prążkopiórów[7].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje prążkopióra rudogłowego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana; ptak ten opisywany jest jako od pospolitego po rzadki. BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako spadkowy ze względu na postępujące niszczenie i fragmentację siedlisk[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Leiothrichidae Swainson, 1831 - pekińczyki - Babblers, laughing-thrushes and allies (wersja: 2018-11-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-02].
- ↑ a b c d Collar, N. & Robson, C.: Bar-throated Minla (Chrysominla strigula). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
- ↑ a b Minla strigula, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2020-03-02] (ang.).
- ↑ a b c BirdLife International, Chrysominla strigula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2022-2 [dostęp 2022-12-19] (ang.).
- ↑ a b P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 298, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ a b c d e F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Laughingthrushes and allies. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-02]. (ang.).
- ↑ Minla à gorge striée. oiseaux.net. [dostęp 2013-05-11]. (fr.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- N. Bouglouan: Bar-throated Minla. Oiseaux-Birds, 2011.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).