Przekładnia hipoidalna
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przekładnia hipoidalna – rodzaj przekładni zębatej o osiach wichrowatych i łukowej linii zęba. Przekładnia hipoidalna różni się od stożkowej poprzecznym przesunięciem osi zębnika w stosunku do osi koła talerzowego.
Przekładnie hipoidalne są szeroko rozpowszechnione zwłaszcza w pojazdach samochodowych, w jednostopniowych mostach napędowych.
Cechy przekładni hipoidalnej[edytuj]
- większa obciążalnośc, aniżeli przekładni stożkowej o takich samych wymiarach, dzięki wydłużeniu czynnej długości zębów
- cichobieżność ze względu na występowanie poślizgu wzdłużnego zębów
- możliwość wyprowadzenia napędu na kolejne osie w układzie tandem lub tridem;
- przy przesunięciu ujemnym
- możliwość obniżenia podłogi (autobusy niskopodłogowe)
- korzystne warunki smarowania łożysk zębnika
- przy przesunięciu dodatnim
- możliwość powiększenia prześwitu (pojazdy terenowe)
- konieczność smarowania ciśnieniowego łożysk zębnika
Bibliografia[edytuj]
- Kulczyk I.: Most napędowy cz. 2. Zespół Szkół Samochodowych w Bydgoszczy. [dostęp 2011-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011–01–27)].
Zobacz też[edytuj]
- Mechanizm różnicowy
- Przekładnia hiperboloidalna
- Przekładnia stożkowa
- Przekładnia walcowa
- Przekładnia ślimakowa
|
|||||||||||||||||||
