Pseudobatos
| Pseudobatos | |||
| Last, Séret & Naylor, 2016[1] | |||
 Przedstawiciel rodziny – P. horkelii | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Pseudobatos | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Gatunki | |||
| |||
Pseudobatos – rodzaj ryb chrzęstnoszkieletowych z rodziny rochowatych (Rhinobatidae).
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą gatunki występujące w wodach wschodniego Oceanu Spokojnego oraz zachodniego i południowo-zachodniego Oceanu Atlantyckiego[2][3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała do 170 cm; masa ciała (największa opublikowana) do 9,8 kg[3].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj zdefiniował w 2016 roku międzynarodowy zespół ichtiologów (Australijczyk Peter R. Last, Francuz Bernard Séret i Amerykanin Gavin J.P. Naylor) w artykule poświęconym nowemu gatunkowi rochy wraz z nową klasyfikacją na poziomie rodziny w rzędzie Rhinopristiformes opublikowanym w czasopiśmie Zootaxa[1]. Gatunkiem typowym jest (oryginalne oznaczenie) R. glaucostigma.
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Pseudobatos: gr. ψευδος pseudos ‘fałszywy’; βατις batis ‘płaska ryba, zwykle stosowana w odniesieniu do płaszczki lub rai’[4].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[2]:
- Pseudobatos buthi Rutledge, 2019
- Pseudobatos glaucostigma (Jordan & Gilbert, 1883)
- Pseudobatos horkelii (Müller & Henle, 1841)
- Pseudobatos lentiginosus (Garman, 1880) – rocha atlantycka[5]
- Pseudobatos leucorhynchus (Günther, 1867)
- Pseudobatos percellens (Walbaum, 1792)
- Pseudobatos planiceps (Garman, 1880) – rocha peruwiańska[6]
- Pseudobatos prahli (Acero P. & Franke, 1995)
- Pseudobatos productus (Ayres, 1854) – rocha kalifornijska[7]
Opisano również gatunki wymarłe z paleogenu Europy:
- Pseudobatos matzensis (Baut & Genault, 1995)[8] (paleocen)
- Pseudobatos steurbauti (Cappetta & Nolf, 1981)[9] (eocen)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b P.R. Last, B. Séret & G.J.P. Naylor. A new species of guitarfish, Rhinobatos borneensis sp. nov. with a redefinition of the family-level classification in the order Rhinopristiformes (Chondrichthyes: Batoidea). „Zootaxa”. 4117 (4), s. 470, 2016. DOI: 10.11646/ZOOTAXA.4117.4.1. (ang.).
- ↑ a b Ron Fricke, William Neil Eschmeyer, Richard Van der Laan (red.), SEARCH, [w:] Eschmeyer's Catalog of Fishes, California Academy of Sciences, 5 marca 2024 [dostęp 2024-04-02] (ang.).
- ↑ a b R. Froese & D. Pauly: Pseudobatos. FishBase (ver. (02/2024)). [dostęp 2024-04-02]. (ang.).
- ↑ Ch. Scharpf: Family Rhinobatidae Bonaparte 1835 (Guitarfishes). The ETYFish Project. [dostęp 2024-04-02]. (ang.).
- ↑ D. Szatańska: Ryby: encyklopedia zwierząt. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 1–208. ISBN 978-83-01-15140-9. (pol.).
- ↑ E. Jackowski. Nazewnictwo ryb [nazwy naukowe, polskie i angielskie]. „Magazyn Przemysłu Rybnego”. 6, 2001. ISSN 1428-362X. (pol.).
- ↑ S. Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982, s. 1–663. ISBN 83-215-2103-7. (pol.).
- ↑ J.-P. Baut & B. Genault. Contribution à l’étude des élasmobranches du Thanétien (Paléocène) du Bassin de Paris. 1. Découverte d’une faune d’Elasmobranches dans la partie supérieure des Sables de Bracheux (Thanétien, Paléocène du Bassin de Paris) des régions de Compiègne (Oise) et de Montdidier (Somme). „Belgian Geological Survey, Professional Paper, Elasmobranches et Stratigraphie”. 278, s. 185–259, 1995. (fr.).
- ↑ H. Cappetta & D. Nolf. Les sélaciens de l’Auversien de Ronquerolles (Eocène supérieur du Bassin de Paris). „Mededelingen Van De Werkgroep Voor Tertiaire En Kwartaire Geologie”. 18 (3), s. 87–107, 1981. (fr.).