Równanie Nernsta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Równanie Nernsta – podstawowa zależność elektrochemiczna wyrażająca równowagowy potencjał elektrody względem jej potencjału standardowego i stężenia substancji biorących udział w procesie elektrodowym.

Ogólna postać równania[1][2]:

dla temperatury 298 K i roztworów na tyle rozcieńczonych, że współczynnik aktywności jonów w nich zawartych jest z dobrym przybliżeniem równy 1 upraszcza się do:

gdzie:

stała gazowa równa 8,314 J·K−1 mol−1,
temperatura wyrażona w kelwinach,
– liczba elektronów wymienianych w reakcji połówkowej,
aktywność molowa indywiduów chemicznych biorących udział w reakcji elektrodowej,
stała Faradaya równa 96485 C·mol−1,
stężenie molowe formy zredukowanej,
stężenie molowe formy utlenionej,
współczynnik 0,05917 ma wymiar V.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. C. Chambers, A.K. Holliday, Modern Inorganic Chemistry, Butterworths, 1975, s. 100.
  2. N.V. Bhagavan, Medical biochemistry, wyd. 4th ed, San Diego: Harcourt/Academic Press, 2002, s. 72, ISBN 978-0-12-095440-7, OCLC 162570692 (ang.).