Ramienica bałtycka

Ramienica bałtycka
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Gromada	Charophyta
Klasa	Charophyceae
Rząd	ramienicowce (Charales)
Rodzina	Characeae
Rodzaj	Chara
Sekcja	Chara
Gatunek	ramienica bałtycka
	Nazwa systematyczna
	Chara baltica Bruzelius 1824: 11, 19; Arvid Sture Bruzelius (1824). Observationes in genus Chara (Printed in Flora 9:481-491, 1826). Dissertation. pp. 1-24. Lund
Synonimy
	Chara acicularis; Ch. agardhiana; Ch. firma; Ch. hispida var. baltica;
	Chara acicularis; Ch. agardhiana; Ch. firma; Ch. hispida var. baltica;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ramienica bałtycka (Chara baltica) – gatunek ramienicy.

Morfologia

Pokrój

Średni makroglon (zwykle do 50 cm długości). Cienka (0,5-1 mm średnicy) nibyłodyga. Plecha żywozielona, w odróżnieniu od większości ramienic nieinkrustowana węglanem wapnia. Jesienią wytwarza wielokomórkowe bulwki. Roślina jednopienna^[1].

Okorowanie

Dwurzędowe. Rzędy główne silniej wykształcone niż boczne^[1].

Nibyliście

6–11 w okółku. 6–9 członów^[1].

Nibylistki

Przeważnie dłuższe od lęgni^[1].

Kolce

Wyrastające pojedynczo lub rzadko w parach. Zwykle krótsze niż średnica nibyłodygi^[1].

Przylistki

W dwurzędowych okółkach^[1].

Plemnie

0,5–0,8 mm średnicy^[1].

Lęgnie

Do 1,2 mm długości. Oospory czarne^[1].

Biologia

Roślina wieloletnia lub zimująca jedynie w postaci oospor i bulwek. Rozmnażanie płciowe mało wydajne^[1].

Ekologia

Gatunek słonawowodny (2–10 PSU). Zwykle w wodach płytkich litoralu lagun i zatok morskich (zwykle od 0,1 do 1 m głębokości, ale może sięgać kilku metrów), na podłożu mulistym lub piaszczystym^[1]. Tworzy łąkę ramienicową Charetum balticae^[2].

Występowanie

Występuje w dużej części Europy, zwłaszcza w Bałtyku, także w Brazylii^[1]. W Polsce podwodne łąki notowano w Zatoce Puckiej^[2].

Zagrożenia i ochrona

Na czerwonej liście roślin i grzybów Polski określona jako gatunek narażony na wyginięcie (V)^[3], podobny status ma na Wyspach Brytyjskich^[1]. Podlega w Polsce ochronie gatunkowej od 2004 r.^[4]^[5] Obecność jej zbiorowiska w akwenie jest podstawą do objęcia go ochroną jako siedlisko przyrodnicze 1160 (duże płytkie zatoki) w systemie Natura 2000^[6].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Wendy Guiry: Chara baltica A.Bruzelius. AlgaeBase. [dostęp 2012-01-16]. (ang.).
↑ ^a ^b Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 62, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).
↑ Jadwiga Siemińska, Małgorzata Bąk, Jan Dziedzic, Maciej Gąbka, Patrycja Gregorowicz, Teresa Mrozińska, Mariusz Pełechaty, Paweł M. Owsianny, Marcin Pliński, Andrzej Witkowski: Red list of the algae in Poland / Czerwona lista glonów w Polsce. W: Red List of Plants and Fungi in Poland / Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. Władysława Szafera PAN, 2006, s. 35-52. ISBN 83-89648-38-5.
↑ Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną
↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin
↑ Jan Warzocha: 1160 – Duże i płytkie zatoki. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 1: Siedliska morskie i przybrzeżne, nadmorskie i śródlądowe solniska i wydmy. Ministerstwo Środowiska, s. 54–60. ISBN 83-86564-43-1.

[AB-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Wendy Guiry: Chara baltica A.Bruzelius. AlgaeBase. [dostęp 2012-01-16]. (ang.).

[tom-2] Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 62, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2. (pol.).

[czl-3] Jadwiga Siemińska, Małgorzata Bąk, Jan Dziedzic, Maciej Gąbka, Patrycja Gregorowicz, Teresa Mrozińska, Mariusz Pełechaty, Paweł M. Owsianny, Marcin Pliński, Andrzej Witkowski: Red list of the algae in Poland / Czerwona lista glonów w Polsce. W: Red List of Plants and Fungi in Poland / Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. Władysława Szafera PAN, 2006, s. 35-52. ISBN 83-89648-38-5.

[rozp2004-4] Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną

[rozp2014-5] Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin

[por-6] Jan Warzocha: 1160 – Duże i płytkie zatoki. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 1: Siedliska morskie i przybrzeżne, nadmorskie i śródlądowe solniska i wydmy. Ministerstwo Środowiska, s. 54–60. ISBN 83-86564-43-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]