Receptory chemokin
Receptory chemokin – grupa receptorów występujących na powierzchni niektórych komórek, których ligandami są chemokiny i które pośredniczą w wywieraniu przez nie biologicznego działania[1][2]. Pomimo dużej różnorodności receptory te posiadają bardzo podobny schemat budowy i aktywacji jak same chemokiny. Tworzą 7 pętli przenikających błonę komórkową, a znajdujące się na wewnętrznej powierzchni błony fragmenty pętli drugiej i trzeciej związane są z białkiem G. Związki pomiędzy poszczególnymi receptorami są manifestowane przez konserwatywne motywy znajdowane w domenach transmembranowych.
Wszystkie receptory chemokin mają dwie konserwatywne cysteiny, jedną w N-końcowej domenie, drugą w trzeciej zewnątrzkomórkowej pętli. Cysteiny te połączone są mostkiem siarczkowym. Wiązanie to jest niezbędne w konformacji kieszeni wiążącej ligand.
Dotychczas opisano około 20 receptorów dla chemokin z transdukcją sygnału oraz 5 nietypowych receptorów bez transducji sygnału[3], przy czym receptorom tym nadawano różne nazwy i symbole. W trakcie Gordon Resarch Conference w 1996 roku zaproponowano uproszczone nazewnictwo receptorów, zgodnie z którym receptory chemokin CXC oznaczono symbolami CXCR[numer], gdzie [numer] to kolejne numery receptorów. Analogicznie, nazwy receptorów chemokin CC przyjęto jako CCR[numer], chemokin C jako XCR[numer], a chemokin CX3C jako CX3CR[numer]. W 2000 r. nomenklatura ta została zatwierdzona przez International Union of Pharmacology[1].
Receptory CCR5 i CXCR4 są wykorzystywane przez ludzki wirus niedoboru odporności jako koreceptory w procesie zakażenia limfocytów Th posiadających receptor CD4[4][5][6]. Podobnie czynniki etiologiczne malarii Plasmodium vivax, Plasmodium knowlesi i Plasmodium cynomolgi wykorzystują antygen grupy krwi Duffy (niespecyficzny receptor chemokin) znajdujący się na powierzchni erytrocytów, jako receptor umożliwiający zakażanie erytrocytów[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b P.M. Murphy i inni, International union of pharmacology. XXII. Nomenclature for chemokine receptors, „Pharmacological Reviews”, 52 (1), 2000, s. 145–176, PMID: 10699158 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ Philip M. Murphy, International Union of Pharmacology. XXX. Update on chemokine receptor nomenclature, „Pharmacological Reviews”, 54 (2), 2002, s. 227–229, DOI: 10.1124/pr.54.2.227, PMID: 12037138 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ Jason W. Griffith, Caroline L. Sokol, Andrew D. Luster, Chemokines and chemokine receptors: positioning cells for host defense and immunity, „Annual Review of Immunology”, 32, 2014, s. 659–702, DOI: 10.1146/annurev-immunol-032713-120145, PMID: 24655300 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ Youdong Mao i inni, Subunit organization of the membrane-bound HIV-1 envelope glycoprotein trimer, „Nature Structural & Molecular Biology”, 19 (9), 2012, s. 893–899, DOI: 10.1038/nsmb.2351, PMID: 22864288, PMCID: PMC3443289 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ V.A. Chereshnev i inni, Pathogenesis and treatment of HIV infection: the cellular, the immune system and the neuroendocrine systems perspective, „International Reviews of Immunology”, 32 (3), 2013, s. 282–306, DOI: 10.3109/08830185.2013.779375, PMID: 23617796 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ T. Nagasawa, K. Tachibana, T. Kishimoto, A novel CXC chemokine PBSF/SDF-1 and its receptor CXCR4: their functions in development, hematopoiesis and HIV infection, „Seminars in Immunology”, 10 (3), 1998, s. 179–185, DOI: 10.1006/smim.1998.0128, PMID: 9653044 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
- ↑ R. Horuk i inni, A receptor for the malarial parasite Plasmodium vivax: the erythrocyte chemokine receptor, „Science”, 261 (5125), 1993, s. 1182–1184, DOI: 10.1126/science.7689250, PMID: 7689250 [dostęp 2021-07-29] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Chemokine receptors [online], IUPHAR/BPS Guide to Pharmacology Database [dostęp 2021-07-29].