Rentgenoradiometr DP-66
Rentgenoradiometr DP-66 – polski przyrząd dozymetryczny, używany między innymi w ludowym Wojsku Polskim, przeznaczony do rozpoznawania skażeń promieniotwórczych.
Charakterystyka przyrządu[edytuj | edytuj kod]
Rentgenoradiometr DP-66 jest tranzystorowym przyrządem dozymetrycznym służącym do pomiaru mocy dawki promieniowania w terenie i stopnia skażenia promieniotwórczego różnych powierzchni oraz materiałów[1]. Skonstruowany został przez naukowców Ośrodka Badania Sprzętu Chemicznego pod koniec lat 60. XX w. Był produkowany w Zjednoczonych Zakładach Urządzeń Jądrowych „Polon” i w Zakładach Urządzeń Dozymetrycznych w Bydgoszczy[1]. Sukcesywnie zastępował używane wcześniej rentgenometry D-08 i radiometry RBGT-62[2]; modernizowany następnie do standardu DP‑66M2[3]. Rentgenoradiometry DP-66 pozostawały w wyposażeniu wszystkich pododdziałów wojskowych szczebla „kompania”[4]. Montowane były między innymi w samochodach rozpoznania skażeń BRDM-2rs[5]. W latach 70. XX w. zastępowane były przez rentgenoradiometry DP-75[6]
- Dane taktyczno-techniczne[3]
- Zakres:
- dla promieniowania beta – od 103 do 107 rozp/min/cm².
- dla promieniowania gamma – od 0,05 mR/h do 200 R/h.
- zasilanie – bateria wewnętrzna (dwa ogniwa 1,5 V) albo akumulatory o napięciu 3, 6 lub 12 V
- masa całkowita – 6,8 kg,
- masa pulpitu i sondy – 3 kg.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 144.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 135.
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 145.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 129.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 136.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 178.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.