Rentgenoradiometr DP-75

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rentgenoradiometr DP-75przyrząd dozymetryczny, używany między innymi w ludowym Wojsku Polskim, przeznaczony do rozpoznawania skażeń promieniotwórczych.

Charakterystyka przyrządu[edytuj | edytuj kod]

Rentgenoradiometr DP-75 to udoskonalona wersja używanych wcześniej rentgenoradiometrów DP-66. Projekt opracował w latach 70. XX w. zespół naukowców Wojskowego Instytutu Chemii i Radiometrii. Przyrząd służył do wykrywania skażenia substancjami beta-promieniotwórczymi, wykrywania i pomiaru mocy dawki promieniowania gamma oraz ładowania dawkomierzy DKP-50. Posiadał przedział pomiaru mocy dawek od 0,005 mR/h do 500 R/h na siedmiu podzakresach. Pozwalał również na indykację promieniowania beta o energii od 0,5 do 3 MeV w zakresie aktywności od 1000 rozp/min/cm². Sygnalizował przekroczenie mocy dawki ustanowionej na 20, 40, 80 i 100% wartości górnej skali miernika[1].

Dane taktyczno-techniczne[2]
  • eksploatacja (temperatura) – od -40 do +50 °C
  • błąd pomiaru – 20% na podzakresach II–VII oraz 30% mierzonej wartości na I podzakresie
  • zasilanie – z baterii wewnętrznej (trzy ogniwa R20) lub z zewnętrznych akumulatorów o napięciu 10 – 27 V
  • czas pracy – 25 godzin.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Skład zestawu[3]
  • pulpit pomiarowy zawierający układ elektroniczny,
  • sonda z detektorami promieniowania i wzmacniaczem impulsów[a]
  • futerał,
  • przedłużacz sondy,
  • komplet słuchawkowy,
  • kołnierz osłony gniazda ładowania dawkomierzy,
  • ochraniacz sondy,
  • pasek nośny futerału
  • przewód zasilania zewnętrznego

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Sonda z pulpitem połączona jest przewodem wielożyłowym długości 1,5 m[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nowak 2001 ↓, s. 178.
  2. Nowak 2001 ↓, s. 178–179.
  3. a b Nowak 2001 ↓, s. 179.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]