Przejdź do zawartości

Rhytidocassis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rhytidocassis
Spaeth, 1941
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Rodzina

stonkowate

Podrodzina

tarczykowate

Plemię

Cassidini

Rodzaj

Rhytidocassis

Typ nomenklatoryczny

Cassida limbiventris oheman, 1854

Synonimy
  • Chloocassis Spaeth in: Hincks, 1952

Rhytidocassisrodzaj chrząszczy z rodziny stonkowatych i podrodziny tarczykowatych.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Chrząszcze te mają ciało w zarysie trójkątnawe z bokami pokryw wyraźnie zbiegającymi się ku tyłowi; niekiedy kształt ciała jest nieco walcowaty. Grzbietowa strona ciała jest ubarwiona zielono lub żółto, czasami z czerwoną lub brązową plamą w okolicy tarczki. Głowa ma szeroki, punktowany nadustek o bardzo słabo zaznaczonych liniach bocznych. Warga górna jest pozbawiona wzdłużnych żeberek czy kolców pośrodku przedniej krawędzi. Grube czułki cechują się członem trzecim krótszym od drugiego lub tak długim jak on, zaś członem dziesiątym nie dłuższym niż szerokim. Przedplecze ma zarys regularnej elipsy o szeroko zaokrąglonych bokach i największej szerokości przed podstawą, która to nie jest wycięta naprzeciwko barków. Powierzchnia przedplecza jest w całości punktowana. Na spodzie przedplecza znajdują się krótkie, od zewnątrz odgraniczone ostrymi lub stępionymi listewkami rynienki do chowania czułków. Przedpiersie na przedzie formuje kołnierz z wycięciami po bokach. Skrzydełka przedpiersia pozbawione są głębokich dołków. Pokrywy są zwykle u nasady znacznie szersze od przedplecza. Ich kąty barkowe są mniej lub bardziej kanciaste. Na ich dysku występować może pojedyncza i bardzo niska podłużna nabrzmiałość, jednak zwykle brak na nich takich wyniosłości zupełnie. Nagą lub porośniętą sterczącymi szczecinkami powierzchnię pokryw rzeźbi niezaczernione, całkowicie bezładne punktowanie. Odnóża środkowej pary nie mają guzków wierzchołkowych na spodniej krawędzi ud. Stopy mają ostatni człon nieprzekraczający przedniej krawędzi członu trzeciego. Pazurki zaopatrzone są niewielki ząbek u nasady krawędzi spodniej lub są całkowicie pozbawione ząbków[1].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Zarówno osobniki dorosłe jak i larwyfitofagami żerującymi na roślinach z rodziny powojowatych[2]. Larwy na bokach tułowia i odwłoka mają rzędy wiotkich kolców, zaś na szczycie odwłoka widlasty, skierowany ku przodowi wyrostek. Ten ostatni służy odkładania zrzuconych wylinek i odchodów w formie ochronnego parasola ponad ciałem larwy, zwanego scatopleta[3].

Przedstawiciele rodzaju zamieszkują Afrykę, Iran oraz subkontynent indyjski[1].

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Takson ten wprowadzony został w 1941 roku przez Franza Spaetha[2]. W 1952 roku ten sam autor w publikacji pod redakcją Waltera Douglasa Hincksa wprowadził monotypowy podrodzaj Chloocassis (w rodzaju Cassis)[4], który zsynonimizowany został z Rhytidocassis w 1990 roku przez Lecha Borowca[5]. Do rodzaju Rhytidocassis zalicza się 8 opisanych gatunków[2]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Lech Borowiec, Jolanta Świętojańska: Key to genera. Cassidini. [w:] Cassidinae of the world - an interactive manual (Coleoptera: Chrysomelidae) [on-line]. Department of Biodiversity and Evolutionary Taxonomy, University of Wroclaw, 2013. [dostęp 2020-11-11].
  2. a b c Lech Borowiec, Jolanta Świętojańska: Cassida. [w:] Cassidinae of the world - an interactive manual (Coleoptera: Chrysomelidae) [on-line]. Department of Biodiversity and Evolutionary Taxonomy, University of Wroclaw, 2013. [dostęp 2020-11-11].
  3. Andrzej Warchałowski: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XIX Chrząszcze — Coleoptera. Zeszyt 94c Stonkowate — Chrysomelidae. Podrodziny: Halticinae, Hispinae i Cassidinae. Warszawa: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1978.
  4. W.D. Hincks. The genera of the Cassidinae (Coleoptera: Chrysomelidae).. „Transactions of the Royal Entomological Society of London”. 103, s. 327–358, 1952. 
  5. Lech Borowiec. New records and new synonyms of Asiatic Cassidinae (Coleoptera, Chrysomelidae). „Polskie Pismo Entomologiczne”. 59, s. 677-711, 1990.