Roman Szłapa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Szłapa
Ilustracja
major audytor major audytor
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1895
Głuchów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Kijów

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

37 Łęczycki Pułk Piechoty
7 Batalion Administracyjny
WSO Nr VII
WSO Nr IX

Stanowiska

kwatermistrz batalionu, podprokurator
sędzia orzekający

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Szłapa (ur. 14 lipca 1895 w Głuchowie, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Antoniego i Apolonii z Bieniaszów. Ukończył gimnazjum, a następnie studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem 1 stycznia 1917. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 34[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do batalionu łańcuckiego i wziął udział w walkach podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu porucznika. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Ze swoją jednostką został wcielony do 37 Łęczyckiego pułku piechoty w Kutnie, której był oficerem[3][4]. Został awansowany do stopnia porucznika, a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. W 1921 został odkomenderowany na studia, ukończył je w 1923 uzyskując tytuł doktora praw[2].

2 listopada 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie[2], w charakterze słuchacza kursu normalnego 1923–1925[6]. 4 października 1925 roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Rejonowego Kierownictwa Intendentury Kalisz. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 33. lokatą[7]. Pod koniec lat 20. został przydzielony do 7 batalionu administracyjnego w Poznaniu i został w nim kwatermistrzem[8]. W 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów służby intendentury z równoczesnym przydziałem do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VII w Poznaniu na okres sześciu miesięcy celem odbycia praktyki[9].

Po zakończeniu praktyki został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VII na stanowisko asystenta[10]. 7 lipca 1931 roku został mianowany podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych z równoczesnym przesunięciem na stanowisko podprokuratora w Prokuraturze przy WSO VII[11][12]. 12 marca 1933 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów sądowych[13]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska podprokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IX w Brześciu na stanowisko sędziego orzekającego[14]. Na tym stanowisku pozostał do 1939 roku[15].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD obwodu rówieńskiego. Był przetrzymywany w Równem. 28 marca 1940 miał zostać wywieziony do więzienia w Dniepropietrowsku[16]. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42/129, oznaczony numerem 3299, jego tożsamość została podana jako Roman Szłaja)[17]. Ofiary z tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 131, 354.
  2. ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 356, 1366.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 786.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 768.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 347.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 228.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 881.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 47.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 94, 100.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321, 872.
  16. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 286.
  17. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 93. [dostęp 2014-10-27].
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 810.
  19. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Szłapa&oldid=73523384”