Przejdź do zawartości

Rurzyca (dopływ Gwdy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rurzyca
Ilustracja
Rurzyca nieopodal Płytnicy. Widok z wiaduktu rozebranej linii kolejowej PłytnicaWałcz
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Struga
Długość ok. 25 km
Średni przepływ

1,2 m³/s

Źródło
Miejsce Jezioro Krąpsko Małe
Współrzędne

53°23′39″N 16°34′57″E/53,394167 16,582500

Ujście
Recypient Gwda
Miejsce

Krępsko

Wysokość

ok. 68 m n.p.m.

Współrzędne

53°15′43″N 16°46′44″E/53,261944 16,778889

Położenie na mapie powiatu złotowskiego
Mapa konturowa powiatu złotowskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na prawo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „ujście”

Rurzycastruga w województwach wielkopolskim i zachodniopomorskim, długości ok. 25 km, prawy dopływ Gwdy, w całości płynie przez tereny leśne, dzięki czemu stanowi atrakcyjny szlak kajakowy.

Rurzyca ta przepływa przez jeziora: Krąpsko Małe, Krąpsko Długie, Trzebieszki, Krąpsko Łękawe (Krąpsko Górne), Krąpsko – Radlino (Krąpsko Średnie), Dębno (Dąb).

Strugą tą w 1978 roku, spłynął kajakiem ksiądz kardynał Karol Wojtyła, co upamiętnia niewielki pomnik nad jeziorem Krąpsko – Radlino (Krąpsko Średnie). W 1993 szlakowi temu nadano imię Jana Pawła II.

Rezerwaty przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Do 1945 r. poprzednią niemiecką nazwą rzeki była Rohra[1]. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Rurzyca[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Arkusz 2766 Lebehnke. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1938.
  2. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)