Ryjkonosowate
| Macroscelididae | |||
| Bonaparte, 1837[1] | |||
 Przedstawiciel rodziny – ryjoskoczek zaroślowy (Elephantulus intufi) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina |
ryjkonosowate | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Macroscelides A. Smith, 1829 | |||
| Podrodziny | |||
| |||
Ryjkonosowate[2], ryjkonosy[3], długouszki[3], ryjoskoczkowate, ryjoskoczki (Macroscelididae) – jedyna występująca współcześnie rodzina ssaków w obrębie rzędu ryjkonosowych (Macroscelidea).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzina obejmuje gatunki występujące wyłącznie na kontynencie afrykańskim[4][5][6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 8,5–32 cm, długość ogona 8,2–27 cm; masa ciała 19–750 g[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Do rodziny należą następujące występujące współcześnie podrodziny[7][4][2]:
- Rhynchocyoninae Gill, 1872
- Macroscelidinae Bonaparte, 1837
Opisano również kilka podrodzin wymarłych[8]:
- Metoldobotinae Simons, Holroyd & Bown, 1991[9] – jedynym przedstawicielem był Metoldobotes stromeri Schlosser, 1910
- Mylomygalinae Patterson, 1965[10] – jedynym przedstawicielem był Mylomygale spiersi Broom, 1948
- Myohyracinae Andrews, 1914[11]
- Namasenginae Senut & Pickford, 2021[12] – jedynym przedstawicielem był Namasengi mockeae Senut & Pickford, 2021
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ch.L. Bonaparte: Synopsis Vertebratorum Systematis. 1837, s. 5. (fr.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 21. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 317, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 112–115. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books (A. Monadjem (przedmowa) & C.J. Burgin (wstęp)): All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 74–75. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Order Macroscelidea. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2023-08-17].
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-17]. (ang.).
- ↑ J.S. Zijlstra, Macroscelididae Bonaparte, 1837, Hesperomys project (Version 23.6.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-08-17] (ang.).
- ↑ E.L. Simons, P.A. Holroyd & T.M. Bown. Early Tertiary elephant-shrews from Egypt and the origin of the Macroscelidea. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 88 (21), s. 9736, 1991. DOI: 10.1073/pnas.88.21.9734. (ang.).
- ↑ B. Patterson. The fossil elephant shrews (family Macroscelididae). „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology”. 133, s. 310, 1965. (ang.).
- ↑ Ch.W. Andrews. On the Lower Miocene vertebrates from British East Africa collected by Dr Felix Oswald. „Quarterly Journal of the Geological Society”. 70, s. 171, 1914. DOI: 10.1144/GSL.JGS.1914.070.01-04.11.
- ↑ B. Senut & M. Pickford. Micro-cursorial mammals from the late Eocene tufas at Eocliff, Namibia. „Communications of the Geological Survey of Namibia”. 23, s. 99, 2021. (ang.).