Rym styczny
Rym styczny – układ rymów, w którym współbrzmiące ze sobą wyrazy znajdują się w kolejnych wersach, najczęściej dwóch, czasem trzech lub więcej[1]. Nazywany jest również rymem przyległym lub sąsiednim[2]. Rym styczny był charakterystyczny dla epoki staropolskiej[3]. Rymowanie styczne występuje na przykład w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza i w poniżej przytoczonej Elegii siódmej Jiříego Ortena.
- Píši vám, Karino, a nevím, zda jste živa,
- zda nejste nyní tam, kde se už netoužívá,
- zda zatím neskončil váš nebezpečný věk.
- Jste mrtva? Poproste tedy svůj náhrobek,
- aby se nadlehčil. Poproste růže, paní,
- aby se zavřely. Poproste rozpadání,
- aby vám přečetlo list o mém rozpadu.
- Smrt mlčí před verši. A já v nich před vás jdu
- tak mlád, tak krutě mlád a ponejprve zralý,
- že ve své mladosti podobám se již králi
- zašlého království. Vy jste přec věděla,
- co křídel chybí nám k rozletu anděla,
- jak krví smějeme se a jak krví pláčem.
- Nalezl jsem svůj pád. A chci vám říci, na čem.
W literaturze angielskiej rymowanie styczne wykorzystywali między innymi Geoffrey Chaucer (Opowieści kanterberyjskie), Alexander Pope, (Porwany lok), John Keats (Endymion (poemat)) i Robert Browning (Moja ostatnia księżna).
- What dire offence from am'rous causes springs,
- What mighty contests rise from trivial things,
- I sing—This verse to Caryl, Muse! is due:
- This, ev'n Belinda may vouchsafe to view:
- Slight is the subject, but not so the praise,
- If she inspire, and he approve my lays.
- (Alexander Pope, The Rape of the Lock)
Inne układy rymów to rym krzyżowy i rym okalający.