Sajdak (łucznictwo)
Sajdak, sahajdak – wyposażenie łucznika służące do przenoszenia łuku i strzał[1].
Na sajdak składa się:
- łubia – futerał na łuk
- kołczan – futerał do przechowywania strzał do łuku, mieścił ich przeciętnie 24 szt.
W historiografii polskiej, nazwy łubia i sajdak często bywają używane dla odróżnienia typu futerałów na łuk (polskiego i turecko-tatarskiego).
Łubia i kołczany wykonywane były najczęściej z brązowych skór wyprawionych na zamsz z wytłaczanymi ornamentami. Dodatkowo zdobione były złotym haftem oraz srebrnymi, mosiężnymi lub złoconymi elementami. Łubia i kołczany wykonywano również z lipowych deseczek i pokrywano aksamitem, następnie zdobiono haftem i metalowymi okuciami. Często umieszczano na nich monogramy i herby.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polskie tradycje wojskowe. J. Sikorski (red.). Warszawa: 1990.
- T. Nowak: Dzieje oręża polskiego do roku 1793. Warszawa: 1968.
- R. Sikora: Wojskowość polska w dobie wojny polsko-szwedzkiej 1626-1629. Kryzys mocarstwa. Poznań: 2005.