Samorząd mieszkańców wsi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Samorząd mieszkańców wsi – organizowany był w celu integracji społecznej mieszkańców wsi i współdziałania z organizacjami społeczno-gospodarczymi. Zadaniem samorządu było zapewnianie udziału mieszkańców w rozpatrywaniu spraw socjalno-bytowych, kulturalnych, opieki zdrowotnej, sportu, wypoczynku i innych, związanych z miejscem zamieszkania.

Powołanie samorządu[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie ustawy z 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego ustanowiono zasady funkcjonowania samorządu mieszkańców wsi[1].

Organy samorządu[edytuj | edytuj kod]

Organami samorządu mieszkańców wsi było:

Zebrania wiejskie[edytuj | edytuj kod]

Zebranie wiejskie zwoływane były z inicjatywy:

  • co najmniej 1/5 obywateli uprawnionych do udziału w zebraniu,
  • rady sołeckiej,
  • sołtysa,
  • prezydium gminnej rady narodowej.

Uprawnienia zebrania wiejskiego[edytuj | edytuj kod]

Zebranie wiejskie:

  • wybierało radę sołecką i sołtysa, a także powoływało inne specjalistyczne organy samorządowe, natomiast radzie sołeckiej przewodniczył sołtys,
  • podejmowało uchwały w sprawach planu zagospodarowania terenu wsi, utrzymania porządku na terenie wsi, dróg wiejskich, przeznaczania środków będących w jego dyspozycji, podejmowanie czynów społecznych,
  • występowało do gminnej rady narodowej z wnioskami o rozpatrzenie spraw, których załatwienie wykracza poza możliwości zebrania wiejskiego,
  • dokonywało rocznej oceny działalności rady sołeckiej i innych organów samorządowych,
  • opiniowało sprawy dotyczące przeznaczenia lokali użytkowych i lokalizacji zakładów, których działalność mogła być uciążliwa dla otoczenia.

Zebranie wiejskie na czas określony mogło upoważnić radę sołecką do podejmowania w określonych sprawach uchwał w jego imieniu oraz do formułowania opinii i innych wniosków, jak również do pełnienia roli stałego komitetu czynów społecznych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ustawa z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1983 r. nr 41, poz. 185)