Scriptio continua
Scriptio continua (łac. pismo ciągłe) – rodzaj tekstu pisanego, w którym poszczególne wyrazy są zapisywane w sposób ciągły, bez używania znaków interpunkcyjnych i przerw pomiędzy poszczególnymi słowami. Jest to często spotykany styl zapisu w starożytnych tekstach łacińskich i greckich. Przykłady tekstów zapisanych przy pomocy scriptio continua spotykane są jednak także w innych językach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Scriptio continua wykształciło się w epoce archaicznej. W starożytnej Grecji i Rzymie styl ten był używany do pisania różnych tekstów, w tym pism filozoficznych, literackich i administracyjnych. W tamtych czasach nie istniały jeszcze jednolite zasady interpunkcji, dlatego pisanie bez przerw między słowami i bez użycia znaków interpunkcyjnych było wśród ówczesnych pisarzy powszechne.
W późniejszych okresie, zwłaszcza w średniowieczu, zaczęto stosować interpunkcję oraz odstępy między słowami, co ułatwiło odczytywanie tekstów i zrozumienie ich treści. Mimo to, styl scriptio continua pozostał popularny w tej epoce w niektórych środowiskach i dla niektórych gatunków literackich, takich jak kodeksy rękopiśmienne i inne teksty dotyczące prawa oraz teologii.
Współcześnie styl ten rzadko jest używany w komunikacji pisanej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- T.L. Papathomopoulos. Antique Epistolary Themes in the Context of the Scriptio Continua. „Journal of Ancient History and Archaeology”.
- E.C. Ebbott. Scriptio Continua in Greek and Latin Paleography. „The Journal of Paleography”.
- R.A. Rouse i M.A. Rousee. The Evolution of Punctuation in Medieval Manuscripts: From Scriptio Continua to Punctus. „The Journal of Medieval History”.