Scybalocanthon aereus

	Scybalocanthon aereus
	(Schmidt, 1922)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Infrarząd	żukokształtne
Nadrodzina	żuki
Rodzina	poświętnikowate
Podrodzina	Scarabaeinae
Plemię	Deltochilini
Rodzaj	Scybalocanthon
Gatunek	Scybalocanthon aereus
Synonimy
	Canthon aereus Schmidt, 1922; Canthon aereum Blackwelder, 1944; Scybalocanthon aereum (Blackwelder, 1944); Scybalocanthon zischkai Martínez, 1949;
	Canthon aereus Schmidt, 1922; Canthon aereum Blackwelder, 1944; Scybalocanthon aereum (Blackwelder, 1944); Scybalocanthon zischkai Martínez, 1949;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Scybalocanthon aereus – rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny Scarabaeinae.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1922 roku przez Adolfa Schmidta na łamach „Archiv für Naturgeschichte” pod nazwą Canthon aereus. Jako lokalizację typową wskazano Amazonię^[1]^[2]. Do rodzaju Scybalocanthon przeniesiony został w 1956 roku przez Francisca Silvéria Pereirę i Antonia Martíneza^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Chrząszcz o ciele długości od 7,9 do 10 mm, w zarysie owalnym z zaokrąglonymi bokami, matowym wskutek mikroziarenkowania. Głowa jest brązowa, o nadustku zaopatrzonym w dwa małe, trójkątne, pośrodkowe ząbki na krawędzi przedniej. Przedplecze jest żółte, o przednich narożach mających kąt 85° i regularnie zakrzywionych brzegach bocznych. Brązowe pokrywy mają wąskie, wgłębione, błyszczące, niewyraźnie punktowane rzędy, z których ósmy na przedzie ma żeberko. Spód tułowia jest brązowy z żółtymi bokami hypomerów. Barwa odnóży jest brązowa z wyjątkiem ud ostatniej pary, które albo są żółto-czarne albo jednolicie metalicznie zielone. Odwłok, zarówno spód jak i pygidium, mają żółty kolor. Genitalia samca mają lekko niesymetryczne, na szczycie prawie prostokątne paramery o niemal prostych krawędziach brzusznych, a krawędziach grzbietowych zakrzywionych dowewnętrznie w części nasadowej i środkowej, a dalej prawie prostych. W endofallusie występuje okrągły z prawie prostą rączką skleryt peryferyjny górny prawy, I-kształtny skleryt peryferyjny frontolateralny bez szczecinek czy mikroszczecinek w pobliżu, naprzeciwległe i podłużne skleryty osiowy i podosiowy oraz nieregularnie I-kształtny skleryt dodatkowy^[2].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Owad spotykany w nizinnych lasach deszczowych i lasach bagnistych. Osobniki dorosłe żerują na odchodach i padlinie^[2].

Gatunek neotropikalny, znany z brazylijskich stanów Acre i Mato Grosso oraz Peru i Boliwii^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ A. Schmidt. 1. Bestimmungstabelle der mir bekannten Canthon-Arten. 2. Verbretungsgebiete der Canthon-Arten. 3. Neubeschreibungen von Canthon, Saproistes, Mendidius, Euparia und Ataenius. „Archiv für Naturgeschichte”. 88A (3), s. 61–103, 1922.
↑ ^a ^b ^c ^d Fernando A.B. Silva, Marcely Valois. A taxonomic revision of the genus Scybalocanthon Martínez, 1948 (Coleoptera: Scarabaeidae: Scarabaeinae: Deltochilini). „Zootaxa”. 4629 (3), s. 301–341, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4629.3.1.
↑ F.S. Pereira, A. Martínez. Os gêneros de Canthonini Americanos (Col. Scarabaeidae). „Revista Brasileira de Entomologia”. 6, s. 91–192, 1956.

[Schmidt-1] A. Schmidt. 1. Bestimmungstabelle der mir bekannten Canthon-Arten. 2. Verbretungsgebiete der Canthon-Arten. 3. Neubeschreibungen von Canthon, Saproistes, Mendidius, Euparia und Ataenius. „Archiv für Naturgeschichte”. 88A (3), s. 61–103, 1922.

[sv-2] Fernando A.B. Silva, Marcely Valois. A taxonomic revision of the genus Scybalocanthon Martínez, 1948 (Coleoptera: Scarabaeidae: Scarabaeinae: Deltochilini). „Zootaxa”. 4629 (3), s. 301–341, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4629.3.1.

[pm-3] F.S. Pereira, A. Martínez. Os gêneros de Canthonini Americanos (Col. Scarabaeidae). „Revista Brasileira de Entomologia”. 6, s. 91–192, 1956.

[1]

[2]

[3]