Scybalocanthon pygidialis
| Scybalocanthon pygidialis | |||
| (Schmidt, 1922) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Scybalocanthon pygidialis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Scybalocanthon pygidialis – rodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny Scarabaeinae.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1922 roku przez Adolfa Schmidta na łamach „Archiv für Naturgeschichte” pod nazwą Canthon pygidialis. Jako lokalizację typową wskazano Amazonię[1][2]. Do rodzaju Scybalocanthon przeniesiony został w 1956 roku przez Francisca Silvéria Pereirę i Antonia Martíneza[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o ciele długości od 8 do 9,2 mm, w zarysie podługowato-owalnym, matowym wskutek mikroziarenkowania. Głowa jest ciemnobrązowa do czarnej, o nadustku zaopatrzonym w dwa małe, trójkątne, pośrodkowe ząbki na krawędzi przedniej. Przedplecze jest żółte do jasnobrązowego z podłużną, brązową plamką w części środkowo-przedniej. Jego przednie naroża mają kąt 85°, a brzegi boczne są regularnie zakrzywione. Ciemnobrązowe do czarnych pokrywy mają wąskie, błyszczące, niewyraźnie punktowane rzędy, z których ósmy na przedzie ma wąskie żeberko. Hypomery są po bokach żółte lub jasnobrązowe. Ciemnobrązową lub czarną barwę mają przedpiersie, śródpiersie i mezoepisternity, a żółtą lub jasnobrązową metepisternity, zapiersie, spód odwłoka i pygidium. Odnóża są ciemnobrązowe lub czarne z żółtymi lub jasnobrązowymi goleniami i środkowymi częściami ud[2].
Genitalia samca mają silnie niesymetryczne paramery – prawa ma krawędź grzbietową zakrzywioną dowewnętrznie, krawędź brzuszną prawie prostą z krótkim i okrągłym wykrojeniem u podstawy, a wierzchołek ukośnie ścięty, lewa natomiast ma krawędź grzbietową zakrzywioną dowewnętrznie w części nasadowej i środkowej oraz zaopatrzoną w spiczasty wyrostek w części wierzchołkowej, a krawędź brzuszną prawie prostą z krótkim, dwupłatowym wykrojeniem u podstawy i zaostrzonym szczytem. W endofallusie występuje okrągły z prawie prostą rączką skleryt peryferyjny górny prawy, krótki, przecinkowaty skleryt peryferyjny frontolateralny z trzema grupami szczecinek lub dwoma grupkami szczecinek i jedną mikroszczecinek tuż za nim oraz naprzeciwległe i podłużne skleryty osiowy i podosiowy; brak jest sklerytu dodatkowego[2].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad spotykany w nizinnych lasach deszczowych. Osobniki dorosłe żerują na odchodach ssaków, w tym ludzi[2].
Gatunek neotropikalny, znany z Wenezueli, Surinamu, Gujany Francuskiej oraz brazylijskich stanów Amapá, Amazonas i Roraima[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A. Schmidt. 1. Bestimmungstabelle der mir bekannten Canthon-Arten. 2. Verbretungsgebiete der Canthon-Arten. 3. Neubeschreibungen von Canthon, Saproistes, Mendidius, Euparia und Ataenius. „Archiv für Naturgeschichte”. 88A (3), s. 61–103, 1922.
- ↑ a b c d e Fernando A.B. Silva, Marcely Valois. A taxonomic revision of the genus Scybalocanthon Martínez, 1948 (Coleoptera: Scarabaeidae: Scarabaeinae: Deltochilini). „Zootaxa”. 4629 (3), s. 301–341, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4629.3.1.
- ↑ F.S. Pereira, A. Martínez. Os gêneros de Canthonini Americanos (Col. Scarabaeidae). „Revista Brasileira de Entomologia”. 6, s. 91–192, 1956.