Przejdź do zawartości

Scybalocanthon pygidialis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Scybalocanthon pygidialis
(Schmidt, 1922)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

żukokształtne

Nadrodzina

żuki

Rodzina

poświętnikowate

Podrodzina

Scarabaeinae

Plemię

Deltochilini

Rodzaj

Scybalocanthon

Gatunek

Scybalocanthon pygidialis

Synonimy
  • Canthon pygidialis Schmidt, 1922

Scybalocanthon pygidialisrodzaj chrząszczy z rodziny poświętnikowatych i podrodziny Scarabaeinae.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1922 roku przez Adolfa Schmidta na łamach „Archiv für Naturgeschichte” pod nazwą Canthon pygidialis. Jako lokalizację typową wskazano Amazonię[1][2]. Do rodzaju Scybalocanthon przeniesiony został w 1956 roku przez Francisca Silvéria Pereirę i Antonia Martíneza[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Chrząszcz o ciele długości od 8 do 9,2 mm, w zarysie podługowato-owalnym, matowym wskutek mikroziarenkowania. Głowa jest ciemnobrązowa do czarnej, o nadustku zaopatrzonym w dwa małe, trójkątne, pośrodkowe ząbki na krawędzi przedniej. Przedplecze jest żółte do jasnobrązowego z podłużną, brązową plamką w części środkowo-przedniej. Jego przednie naroża mają kąt 85°, a brzegi boczne są regularnie zakrzywione. Ciemnobrązowe do czarnych pokrywy mają wąskie, błyszczące, niewyraźnie punktowane rzędy, z których ósmy na przedzie ma wąskie żeberko. Hypomery są po bokach żółte lub jasnobrązowe. Ciemnobrązową lub czarną barwę mają przedpiersie, śródpiersie i mezoepisternity, a żółtą lub jasnobrązową metepisternity, zapiersie, spód odwłoka i pygidium. Odnóża są ciemnobrązowe lub czarne z żółtymi lub jasnobrązowymi goleniami i środkowymi częściami ud[2].

Genitalia samca mają silnie niesymetryczne paramery – prawa ma krawędź grzbietową zakrzywioną dowewnętrznie, krawędź brzuszną prawie prostą z krótkim i okrągłym wykrojeniem u podstawy, a wierzchołek ukośnie ścięty, lewa natomiast ma krawędź grzbietową zakrzywioną dowewnętrznie w części nasadowej i środkowej oraz zaopatrzoną w spiczasty wyrostek w części wierzchołkowej, a krawędź brzuszną prawie prostą z krótkim, dwupłatowym wykrojeniem u podstawy i zaostrzonym szczytem. W endofallusie występuje okrągły z prawie prostą rączką skleryt peryferyjny górny prawy, krótki, przecinkowaty skleryt peryferyjny frontolateralny z trzema grupami szczecinek lub dwoma grupkami szczecinek i jedną mikroszczecinek tuż za nim oraz naprzeciwległe i podłużne skleryty osiowy i podosiowy; brak jest sklerytu dodatkowego[2].

Ekologia i występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Owad spotykany w nizinnych lasach deszczowych. Osobniki dorosłe żerują na odchodach ssaków, w tym ludzi[2].

Gatunek neotropikalny, znany z Wenezueli, Surinamu, Gujany Francuskiej oraz brazylijskich stanów Amapá, Amazonas i Roraima[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. A. Schmidt. 1. Bestimmungstabelle der mir bekannten Canthon-Arten. 2. Verbretungsgebiete der Canthon-Arten. 3. Neubeschreibungen von Canthon, Saproistes, Mendidius, Euparia und Ataenius. „Archiv für Naturgeschichte”. 88A (3), s. 61–103, 1922. 
  2. a b c d e Fernando A.B. Silva, Marcely Valois. A taxonomic revision of the genus Scybalocanthon Martínez, 1948 (Coleoptera: Scarabaeidae: Scarabaeinae: Deltochilini). „Zootaxa”. 4629 (3), s. 301–341, 2019. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.4629.3.1. 
  3. F.S. Pereira, A. Martínez. Os gêneros de Canthonini Americanos (Col. Scarabaeidae). „Revista Brasileira de Entomologia”. 6, s. 91–192, 1956.