Shaanxi KJ-1
.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Shaanxi Aircraft Corporation |
| Typ |
transportowy |
| Historia | |
| Data oblotu |
10 czerwca 1971 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 x Silnik turbośmigłowy AI-20M |
| Moc |
4250 KM każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
43,5 m |
| Długość |
30,18 m |
| Wysokość |
9,22 m |
| Powierzchnia nośna |
161,7 m² |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
558 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Chińska Republika Ludowa | |
Shaanxi KJ-1 – chiński, prototypowy samolot wczesnego ostrzegania zbudowany na bazie radzieckiego bombowca Tu-4.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W latach 50. XX wieku Związek Radziecki przekazał nieodpłatnie Chinom 25 bombowców Tu-4, będących radzieckimi kopiami amerykańskich Boeing B-29 Superfortress. Jeden z nich, o numerze seryjnym 2806501 został zaadaptowany do roli latającego stanowiska systemu wczesnego ostrzegania. Prace nad samolotem rozpoczęto w 1969 roku pod oznaczeniem Projekt 926. Na kadłubie maszyny zainstalowano kratownicowy wspornik z umieszczonym na nim obrotowym dyskiem z anteną stacji radiolokacyjnej. Według niektórych źródeł dysk nie zawierał anten, umieszczono je w owiewkach pod kadłubem samolotu. Gotowy prototyp wzniósł się do swojego dziewiczego lotu 10 czerwca 1971 roku. W tym samym roku jednak całość prac anulowano. Prawdopodobną przyczyną był zbyt duży ciężar całego systemu opartego na technologii lamp elektronowych oraz brak możliwości wykrywania celów lecących na tle ziemi. W tym okresie w Chinach trwała również rewolucja kulturalna, podczas której wiele projektów i prac zostało zastopowanych. Wykonane przez maszynę loty pozwoliły chińskim specjalistom ocenić efektywność samolotu. Jedna maszyna była w stanie zastąpić 40 naziemnych posterunków radiolokacyjnych średniego zasięgu. Oznaczenie KJ jest skrótem chińskiego Kōng Zhōng Yù Jǐng − powietrzne wczesne ostrzeganie. Zachowany do dnia dzisiejszego egzemplarz można oglądać w Chińskim Muzeum Lotnictwa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Yefim Gordon: Tupolev Tu-4 Soviet Superfortress. Hinckley: Midland Publishing, 2002. ISBN 1-85780-142-3.