Sobór Świętych Cyryla i Laurentego Turowskich w Turowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sobór Świętych Cyryla i Laurentego Turowskich
Кафедральны сабор у імя свяціцеляў Кірылы і Лаўрэнція Тураўскіх
sobór katedralny
Ilustracja
Widok ogólny dzwonnicy i soboru
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Miejscowość

Turów

Adres

wul. Leninskaja, 97a

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

turowska i mozyrska

Katedra

od 2013

Wezwanie

Świętych Cyryla i Laurentego Turowskich

Wspomnienie liturgiczne

28 kwietnia/11 maja; 4/17 czerwca (św. Cyryl Turowski)
29 stycznia/11 lutego; 28 września/11 października (św. Laurenty Turowski)

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Turów, sobór Świętych Cyryla i Laurentego Turowskich”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole znajduje się punkt z opisem „Turów, sobór Świętych Cyryla i Laurentego Turowskich”
Ziemia52°04′15,2″N 27°43′49,1″E/52,070889 27,730306

Sobór Świętych Cyryla i Laurentego Turowskichprawosławny sobór katedralny w Turowie, w dekanacie turowskim eparchii turowskiej i mozyrskiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego[1].

Świątynia znajduje się przy ulicy Leninskiej[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Na początku XX w., z inicjatywy biskupa mińskiego i turowskiego Mitrofana podjęto starania o odbudowę zniszczonego w XIII wieku turowskiego soboru katedralnego. Wybuch I wojny światowej, a następnie przejęcie w Rosji władzy przez bolszewików uniemożliwiły realizację tych planów na blisko 100 lat. Dopiero w 2008 r., staraniem biskupa turowskiego i mozyrskiego Stefana, pozyskano działkę w centrum miasta pod budowę świątyni. Prace budowlane (na podstawie dekretu patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Cyryla z 5 listopada 2009 r.) rozpoczęły się w 2010 r. i trwały 3 lata. W sąsiedztwie budowanego soboru wzniesiono w latach 2012–2013 dzwonnicę. Świątynia została konsekrowana 11 maja 2013 r. przez arcybiskupa nowogródzkiego i lidzkiego Guriasza, w asyście pięciu innych hierarchów[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]