Shun’ichi Shimamura: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
kat., drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Shun-ichi Shimamura''' (ur. |
'''Shun-ichi Shimamura''' (ur. 1862, zm. 1923) – [[Japonia|japoński]] lekarz. |
||
Ukończył medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Tokio w 1887 roku, po czym specjalizował się w psychiatrii u prof. [[Hajime Sakaki]]. W 1891 roku badał przypadki tzw. opętania przez lisa ( |
Ukończył medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Tokio w 1887 roku, po czym specjalizował się w psychiatrii u prof. [[Hajime Sakaki]]. W 1891 roku badał przypadki tzw. opętania przez lisa ({{jap.}} [[Kitsunetsuki]], 狐憑き) w [[prefektura Shimane|prefekturze Shimane]]. W latach 1891-94 studiował psychiatrię i neurologię w [[Berlin]]ie i w [[Wiedeń|Wiedniu]]. W 1894 roku powrócił do Japonii, i został profesorem neurologii i psychiatrii w Szkole Medycznej Prefektury Kioto. Gdy utworzono Cesarski Uniwersytet Kioto w 1899 roku, wielu profesorów ze szkoły medycznej przeniosło się na uniwersytet, a dalsze istnienie szkoły stanęło pod znakiem zapytania. Shimamura dokładał starań by podtrzymać egzystencję placówki której był dyrektorem, jednak przepracowanie doprowadziło go do ciężkiej i długiej choroby. Zmarł w 1923 roku. |
||
==Bibliografia== |
==Bibliografia== |
Wersja z 00:25, 1 gru 2008
Shun-ichi Shimamura (ur. 1862, zm. 1923) – japoński lekarz. Ukończył medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Tokio w 1887 roku, po czym specjalizował się w psychiatrii u prof. Hajime Sakaki. W 1891 roku badał przypadki tzw. opętania przez lisa (Szablon:Jap. Kitsunetsuki, 狐憑き) w prefekturze Shimane. W latach 1891-94 studiował psychiatrię i neurologię w Berlinie i w Wiedniu. W 1894 roku powrócił do Japonii, i został profesorem neurologii i psychiatrii w Szkole Medycznej Prefektury Kioto. Gdy utworzono Cesarski Uniwersytet Kioto w 1899 roku, wielu profesorów ze szkoły medycznej przeniosło się na uniwersytet, a dalsze istnienie szkoły stanęło pod znakiem zapytania. Shimamura dokładał starań by podtrzymać egzystencję placówki której był dyrektorem, jednak przepracowanie doprowadziło go do ciężkiej i długiej choroby. Zmarł w 1923 roku.