System hippodamejski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.6.4) (robot poprawia: he:רחובות שתי וערב |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (Robot dodał ta:வலைவடிவ நகர அமைப்பு |
||
Linia 24: | Linia 24: | ||
[[sh:Hipodamus]] |
[[sh:Hipodamus]] |
||
[[fi:Ruutukaava]] |
[[fi:Ruutukaava]] |
||
[[ta:வலைவடிவ நகர அமைப்பு]] |
Wersja z 14:24, 3 mar 2012
Szablon:Źródła System hippodamejski to jeden ze sposobów racjonalnego rozplanowania miasta. Jego autorstwo przypisuje się Hippodamosowi z Miletu – greckiemu urbaniście działającemu w V w. p.n.e. Jednak system ten był stosowany w Jonii już w VII w. p.n.e., a Hippodamos jedynie rozpowszechnił go w Grecji właściwej.
System uwzględnia warunki naturalne, perspektywiczny rozwój i funkcjonalność miasta. Obszar przyszłego miasta o wyraźnie zakreślonych granicach dzielono głównymi arteriami wytyczonymi wzdłuż osi północ-południe i wschód-zachód na kwartały. W centralnie usytuowanej części miasta lokowano ośrodek administracyjno-handlowy (agora) i kultowy (akropol), pozostałe kwartały zapełniała zabudowa mieszkalna. Miasto uzupełniały np. gimnazjon i teatr. Główne i boczne ulice krzyżowały się pod kątem prostym, tworząc geometryczną regularną siatkę.
Według tych zasad zbudowano m.in. Milet, Pireus (ok. 475 p.n.e.), Rodos i grecką kolonię Turioj na Sycylii.
W okresie hellenistycznym hippodamejski plan miasta znalazł pełne zastosowanie przy zakładaniu licznych Aleksandrii, Seleucji i Antiochii oraz przy przebudowie starych ośrodków miejskich, z których dotychczas najlepiej zostało zbadane Priene.