Ulica Flory w Warszawie

Flory

{{{nazwa oryginalna}}}

{{{jednostki}}}
{{{opis zdjęcia}}}
Państwo	{{{państwo}}}
Miejscowość	{{{miejscowość}}}
Poprzednie nazwy	{{{poprzednie nazwy}}}
Plan
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]]
Przebieg
ul. Klonowa ul. Bagatela
Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

{{Ulica infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | miejscowość = | jednostki = | plan = | opis zdjęcia = | współrzędne = | poprzednie nazwy = | nazwa oryginalna = | państwo = Nieznane pola: "sekundN", "państwo_kod", "rodzaj", "miasto", "sekundE", "stopniN", "stopniE", "minutE", "jedn1", "minutN", "mapa", "jedn1_nazwa" oraz "zdjęcie_podpis".

Ulica Flory – ulica na warszawskim Ujazdowie, biegnąca od ul. Klonowej do ul. Bagatela.

Historia

Ulica Flory została wytyczona w roku 1900 podczas parcelacji zachodniej części posiadłości „Bagatela”, należącej niegdyś do malarza Marcella Bacciarellego.

W roku 1912 ulica została skanalizowana; równolegle wybudowano do roku 1914 pięć kamienic po nieparzystej stronie ulicy (stronę nieparzystą zajmowały tereny ogrodu „Bagatela”, oraz wylot ul. Bacciarellego, skróconej po roku 1945). Jedną z wybudowanych wtedy kamienic zaprojektowali wybitni architekci: Karol Jankowski i Franciszek Lilpop (nr. 1).

Pamiątkowa nazwa ulicy, pochodząca prawdopodobnie od imienia, została nadana w 1933.

W latach 1934–1935 u zbiegu z Klonową wybudowano kamienicę doktora Jana Edmunda Reymana – współzałożyciela Warszawskiej Kooperatywy Mieszkaniowej oraz wykładowcy Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie (obecnie SGH). Autorem projektu kamienicy był Romuald Gutt; wprowadził charakterystyczne dla swojej twórczości oblicowanie elewacji szarą cegłą oraz wykusze zdobiące fasadę.Dom jako jedyny przy ulicy został całkowicie zburzony podczas ostatniej wojny; pozostałe kamienice do dziś stanowią cenny przykład zwartej zabudowy śródmieścia Warszawy.

Bibliografia

• Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 3. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 125. ISBN 83-906629-2-2.