Adolf Minck: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Stosunek do nazizmu: link błędny (tym bardziej, że w cytatach raczej się nie linkuje) |
zbędny link |
||
Linia 58: | Linia 58: | ||
29 kwietnia 1936 roku nazistowskie państwo zabroniło prowadzenia działalności [[Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny|adwentystom reformowanym]]. Niemal natychmiast władze KADS wydały dyrektywę, w której zabroniono swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami{{odn|Schroder|2003}}. Polecono też wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy{{odn|Plantak|1998|s=20}}. |
29 kwietnia 1936 roku nazistowskie państwo zabroniło prowadzenia działalności [[Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny|adwentystom reformowanym]]. Niemal natychmiast władze KADS wydały dyrektywę, w której zabroniono swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami{{odn|Schroder|2003}}. Polecono też wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy{{odn|Plantak|1998|s=20}}. |
||
W 1940 roku oświadczył, że każdy adwentysta wypełni swój obowiązek podczas |
W 1940 roku oświadczył, że każdy adwentysta wypełni swój obowiązek podczas „tego czasu wojny” i powołał się na tekst z [[List do Rzymian|Rz]] 7,12 (''Prawo jest święte i przykazanie święte''){{odn|Scheel|2010}}. 4 kwietnia 1941 roku nazistowskie państwo zabroniło adwentystom prowadzenia działalności w [[Gdańsk]]u i [[Prusy Zachodnie|Prusach Zachodnich]]. 24 czerwca tego roku – trzy dni po napaści na ZSRR – Adolf Minck w piśmie do gauleitera z Gdańska przekonywał o tym, że Kościół adwentystów wiernie służy [[III Rzesza|III Rzeszy]], zapewniał też, że „służba dla III Rzeszy to jego najszlachetniejszy obowiązek”{{odn|Alomia|2010|s=9}}. |
||
Aż do końca trwania III Rzeszy wykonywał wszelkie polecenia nazistowskiej władzy, nawet te, w których domagano się wykonywania prac w sobotę{{odn|Alomia|2010|s=8}}. Po zakończeniu wojny oświadczył: „[[Miecz Damoklesa]] wisiał nad nami przez wszystkie te lata”{{odn|Heinz|2011|s=285}}. |
Aż do końca trwania III Rzeszy wykonywał wszelkie polecenia nazistowskiej władzy, nawet te, w których domagano się wykonywania prac w sobotę{{odn|Alomia|2010|s=8}}. Po zakończeniu wojny oświadczył: „[[Miecz Damoklesa]] wisiał nad nami przez wszystkie te lata”{{odn|Heinz|2011|s=285}}. |
Wersja z 00:29, 17 wrz 2020
|
Ten artykuł został nominowany do wyróżnienia „Dobry Artykuł”. Weź udział w dyskusji na ten temat. |
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
przewodniczący Kościoła w Niemczech | |
Okres sprawowania |
1933-1950 |
przewodniczący Wydziału Środkowoeuropejskiego | |
Okres sprawowania |
1937–1950 |
Wyznanie | |
Kościół |
Adolf Minck (ur. 4 września 1883, zm. 16 maja 1960[1]) – zwierzchnik Wolnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech w okresie nazistowskim. W latach 1937–1950 przewodniczący Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła. Wcześniej przewodniczący węgierskiego zjednoczenia (diecezji węgierskiej)[2], wykonywał polecenia nazistowskiej władzy.
Kariera duchownego
Początkowo mieszkał w Budapeszcie i pracował w Węgrzech[3]. W 1921 roku został przewodniczącym diecezji węgierskiej[4]. W roku 1933 zamieszkał w Berlinie[5] i został sekretarzem Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła[6]. W 1937 roku został przewodniczącym Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła i funkcję tę pełnił do roku 1950[2]. Po roku 1950 pełnił funkcję sekretarza Wydziału, przestał być zwierzchnikiem niemieckiego Kościoła. Jego następcą został Wilhelm Müller[7].
Na początku 1941 roku odwiedził Polskę celem zorientowania się w sytuacji Kościoła adwentystycznego w Polsce. W rezultacie wizyty polski KADS został poddany pod zwierzchnictwo niemieckiego Kościoła adwentystycznego w Berlinie. Według oceny Zachariasza Łyki uchroniło to polski Kościół przed likwidacją[8].
Pracował także w wydawnictwie Advent-Verlag, najpierw w dziale węgierskim[9], a od roku 1933 w dziale ogólnym[10]. W roku 1933 został redaktorem naczelnym kwartalnika „Aller Diener”[11]. Angażował się w promowanie zdrowego stylu życia[12]. Po wojnie James Lamar McElhany, prezydent Generalnej Konferencji Adwentystów Dnia Siódmego, domagał się od niego oczyszczenia przywództwa Kościoła z nazistowskich elementów (kwiecień 1947)[13]. Minck odpowiedział, że każdy odpowiada za swe czyny przed Bogiem[14].
W lipcu 1950 roku na konferencji generalnej w San Francisco Minck ponownie został nominowany na przewodniczącego, jednak Wilhelm Müller zarzucił Minckowi brak stanowczości wobec nazistów. Nominacja Mincka została odrzucona, a w jego miejsce wybrany został Müller. Część niemieckiej delegacji kwestionowała ważność tych wyborów[15].
Stosunek do nazizmu
Adolf Minck, gdy tylko został zwierzchnikiem niemieckiego KADS w 1933 roku, oświadczył: „My nie jesteśmy nieprzygotowani do nowego porządku”. Zapewniał także, że dopomoże w przygotowaniu drogi dla nowego porządku. Miało to miejsce trzy miesiące po tym, jak Adolf Hitler został kanclerzem[16] . Dojście Hitlera do władzy uznał za ożywczy powiew ducha reformacji[17].
29 kwietnia 1936 roku nazistowskie państwo zabroniło prowadzenia działalności adwentystom reformowanym. Niemal natychmiast władze KADS wydały dyrektywę, w której zabroniono swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami[16] . Polecono też wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy[18].
W 1940 roku oświadczył, że każdy adwentysta wypełni swój obowiązek podczas „tego czasu wojny” i powołał się na tekst z Rz 7,12 (Prawo jest święte i przykazanie święte)[19] . 4 kwietnia 1941 roku nazistowskie państwo zabroniło adwentystom prowadzenia działalności w Gdańsku i Prusach Zachodnich. 24 czerwca tego roku – trzy dni po napaści na ZSRR – Adolf Minck w piśmie do gauleitera z Gdańska przekonywał o tym, że Kościół adwentystów wiernie służy III Rzeszy, zapewniał też, że „służba dla III Rzeszy to jego najszlachetniejszy obowiązek”[20].
Aż do końca trwania III Rzeszy wykonywał wszelkie polecenia nazistowskiej władzy, nawet te, w których domagano się wykonywania prac w sobotę[21]. Po zakończeniu wojny oświadczył: „Miecz Damoklesa wisiał nad nami przez wszystkie te lata”[22].
Przypisy
- ↑ Grave of Adolf Minck (4 Sep 1883 - 16 May 1960) at Waldfriedhof Zehlendorf in Berlin. [w:] billiongraves.pl [on-line]. [dostęp 2020-09-16].
- ↑ a b Standish i Standish 2006 ↓, s. 252.
- ↑ Yearbook 1932 ↓, s. 431.
- ↑ Yearbook 1921 ↓, s. 101.
- ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 348.
- ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 15.
- ↑ Yearbook 1952 ↓, s. 16, 97.
- ↑ Łyko 2000 ↓, s. 85.
- ↑ Yearbook 1925 ↓, s. 237.
- ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 251.
- ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 268.
- ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 297.
- ↑ Blaich 1993 ↓, s. 255.
- ↑ Blaich 1993 ↓, s. 256.
- ↑ Blaich 1993 ↓, s. 279.
- ↑ a b Schroder 2003 ↓.
- ↑ Alomia 2010 ↓, s. 6.
- ↑ Plantak 1998 ↓, s. 20.
- ↑ Scheel 2010 ↓.
- ↑ Alomia 2010 ↓, s. 9.
- ↑ Alomia 2010 ↓, s. 8.
- ↑ Heinz 2011 ↓, s. 285.
Bibliografia
- J. Harold Alomia. Fatal Flirting: The Nazi State and the Seventh-day Adventist Church. „Journal of Adventist Mission Studies”. Vol. 6 [2010], No. 1, Art. 2, 2010.
- Roland Blaich. Religion under National Socialism: The Case of the German Adventist Church. „Central European History”. Vol. 26, No. 3, s. 255-280, 1993.
- Daniel Heinz: Freikirchen und Juden im »Dritten Reich«: Instrumentalisierte Heilsgeschichte, antisemitische Vorurteile und verdrängte Schuld. Göttingen: V&R, 2011. ISBN 978-3-89971-690-0.
- Zachariasz Łyko: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Historia, nauka, ustrój, posłannictwo. Warszawa: Znaki Czasu, 2000, s. 1-525. ISBN 83-87188-82-4.
- Zdravko Plantak: The Silent Church: Human Rights and Adventist Social Ethics (Seventh-Day Adventism, Human Rights and Modern Adventist Soc). New York: St. Martin's Press, 1998. ISBN 978-0-333-72448-4.
- Corrie Schroder: Seventh Day Adventists. UCBS, 2003.
- Matthias Scheel. Schuldverarbeitung und Schuldbekenntnisse der Freikirchen nach dem Dritten Reich. „Theologie - Historische Theologie, Kirchengeschichte”, April 2010.
- Erwin Sicher. Seventh-day Adventist Publications and The Nazi Temptation. „Spectrum”. Volume 8, Number 3, March 1977.
- Russell R. Standish, Colin D. Standish: Half a Century of Apostasy: The New Theology's Grim Harvest 1956–2006. Victoria, Australia: Highwood Books, 2006, s. 252. ISBN 1-920-892-57-5. (ang.).
- Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1921.
- Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1925.
- Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1932.
- Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1933.
- Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1952.