Oniryzm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
+ katastrofiści |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Technika onirystyczna była stosowana już w [[literatura starożytna|starożytności]] (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie [[bohater literacki|bohatera]] (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na wiek XX. W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał [[Franz Kafka]]. Na polu [[literatura polska|literatury polskiej]] jej prekursorem był [[Bruno Schulz]]. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z [[katastrofizm (kultura)|katastrofizmem]] ([[Krzysztof Kamil Baczyński|Baczyński]], [[Tadeusz Gajcy|Gajcy]]). |
Technika onirystyczna była stosowana już w [[literatura starożytna|starożytności]] (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie [[bohater literacki|bohatera]] (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na wiek XX. W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał [[Franz Kafka]]. Na polu [[literatura polska|literatury polskiej]] jej prekursorem był [[Bruno Schulz]]. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z [[katastrofizm (kultura)|katastrofizmem]] ([[Krzysztof Kamil Baczyński|Baczyński]], [[Tadeusz Gajcy|Gajcy]]). |
||
[[Kategoria:Teoria literatury]] |
[[Kategoria:Teoria literatury]][[Kategoria:Marzenia senne]] |
||
Wersja z 12:45, 12 sie 2007
Oniryzm (grec. oneiros - marzenie senne) – konwencja literacka, polegająca na ukazaniu rzeczywistości na kształt snu, marzenia sennego, czasem koszmaru. Zwykle dzieło ma wtedy charakter irracjonalny, absurdalny, sprzeczny z zasadami prawdopodobieństwa. Zacierają się związki przyczynowo-skutkowe i logiczne następstwa wydarzeń.
Technika onirystyczna była stosowana już w starożytności (w sposób bardzo prymitywny). Wprowadzano ją poprzez opowiadanie bohatera (bohaterów) o własnych marzeniach sennych, które zwykle miały znaczenie symboliczne. Jej rozwój przypada na wiek XX. W całkowicie nowy sposób konwencję tę wykorzystał Franz Kafka. Na polu literatury polskiej jej prekursorem był Bruno Schulz. W konwencji onirycznej tworzyli także poeci związani z katastrofizmem (Baczyński, Gajcy).