Krzysztof Kamil Baczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Kamil Baczyński
Jan Bugaj, Emil, Jan Krzyski, Krzysztof, Piotr Smugosz, Krzysztof Zieliński, Krzyś
Ilustracja
Fotografia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego wykonana w latach 40. XX wieku, zrekonstruowana (tj. poprawa jakości i nadanie barw na czarno-białe zdjęcie) przez wikipedystę Guccee.
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1921
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 sierpnia 1944
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

poezja

Epoka

literatura współczesna

Ważne dzieła
  • Zamkniętym echem
  • Dwie miłości
  • Modlitwa
  • Wiersze wybrane
  • Śpiew z pożogi
podpis
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Medal za Warszawę 1939–1945
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach
starszy strzelec podchorąży starszy strzelec podchorąży
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1921
Warszawa

Data śmierci

4 sierpnia 1944

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa

Formacja

Szare Szeregi

Jednostki

Batalion „Parasol”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Krzysztof Kamil Baczyński, ps. Jan Bugaj, Emil, Jan Krzyski, Krzysztof, Piotr Smugosz, Krzysztof Zieliński, Krzyś (ur. 22 stycznia 1921 w Warszawie, zm. 4 sierpnia 1944 tamże) – polski poeta czasu wojny, starszy strzelec podchorąży Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, jeden z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, w czasie okupacji związany z pismem „Płomienie” oraz miesięcznikiem „Droga”. Zginął w czasie powstania warszawskiego jako żołnierz batalionu „Parasol” Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Był synem Stanisława Baczyńskiego, działacza Polskiej Partii Socjalistycznej, żołnierza Legionów Polskich, oficera wywiadu tzw. dwójki WP, pisarza i krytyka literackiego oraz Stefanii z domu Zieleńczyk, nauczycielki i autorki podręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Świadomość żydowskiego pochodzenia znalazła później, w czasie Zagłady, odbicie w twórczości poety[1][2][3].

Urodził się i przez pierwsze lata życia mieszkał w kamienicy Wildera przy ul. Bagatela 10[4]. Był chorowity – w dzieciństwie chorował na astmę, miał słabe serce, był stale zagrożony gruźlicą. Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego, a następnie w tej samej szkole w 1937 rozpoczął naukę w nowo utworzonym dwuletnim liceum ogólnokształcącym, w klasie o profilu humanistycznym[5].

Nie był dobrym uczniem, miał kłopoty m.in. z matematyką[6]. Wyróżniał się natomiast wiedzą na temat współczesnej mu literatury. Wiadomo, że fascynował się „Ferdydurke” Gombrowicza i napisał własny wariant („Gimnazjum imienia Boobalka I”). Znał też ponadprzeciętnie literaturę francuską, a w późniejszych latach pisał także wiersze po francusku. Wykazywał także zdolności plastyczne (myślał o zawodzie grafika), mimiczne oraz miał zacięcie satyryczne[6].

W latach 1934–1935 był harcerzem działającej przy szkole 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej „Pomarańczarnia”[7][a]. W czasie nauki w gimnazjum działał w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Spartakus”[9], półlegalnej organizacji uczniów szkół średnich pod patronatem PPS. Był wówczas wraz ze swoim przyjacielem Konstantym Jeleńskim sympatykiem trockizmu[10]. Używał wtedy pseudonimu „Emil”. Od 1937 roku był członkiem Komitetu Wykonawczego „Spartakusa”. Był także współredaktorem pisma „Strzały” – wydawanego od lutego 1938 organu tej organizacji, na łamach którego zadebiutował jako poeta wierszem „Wypadek przy pracy”.

Nie uprawiał sportu i nie nawiązywał łatwo przyjaźni[6]. W czerwcu 1939 otrzymał świadectwo dojrzałości[11].

Konspiracja[edytuj | edytuj kod]

Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Marzył o karierze grafika lub ilustratora. Od 1936 roku[12] mieszkał razem z matką w wynajmowanym mieszkaniu w domu SMB Urzędników Ministerstwa Poczt i Telegrafów przy ul. Hołówki 3[13] (pod numerem 52, a od 1942, po swoim ślubie, wraz z żoną pod numerem 83)[14]. Po utworzeniu w 1940 getta w Warszawie pozostał z matką po aryjskiej stronie, ryzykując, w razie wykrycia żydowskiego pochodzenia, rozstrzelanie na miejscu. 3 czerwca 1942 wziął ślub z Barbarą Drapczyńską w kościele Świętej Trójcy na Solcu. Od jesieni 1942 do lata 1943 studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się pracą dorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza na Czerniakowie, przyjmował telefonicznie zlecenia w Zakładach Sanitarnych. Uczył się także w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa.

Tablica pamiątkowa przy ul. Hołówki 3

Od lipca 1943 sekcyjny w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” AK w stopniu starszego strzelca pod ps. „Krzysztof”, „Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić się konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu to dane, to do nauki powróci. W mieszkaniu miał skrytkę na broń, w której trzymał Thompsona, dwa Steny, MP 40, granaty, materiały minerskie, a także podręczniki, mapy i prasę konspiracyjną. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego (jadącego z frontu wschodniego do Berlina) na odcinku Tłuszcz – Urle (kryptonim „TU”) 27 kwietnia 1944. Akcja ta spowodowała 26-godzinną przerwę w ruchu. Po ukończeniu turnusu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” rozkazem jej komendanta, por. „Gustawa” z 25 maja 1944 otrzymał stopień starszego strzelca podchorążego rezerwy piechoty[15]. Jednocześnie był kierownikiem działu poezji miesięcznika społeczno-literackiego „Droga”, wydawanego od grudnia 1943 do kwietnia 1944. Rozkazem dowódcy 2. kompanii batalionu „Zośka” pchor. Andrzeja Romockiego „Morro”, z 1 lipca 1944 zwolniony z funkcji z powodu małej przydatności w warunkach polowych z jednoczesną prośbą o objęcie nieoficjalnego stanowiska szefa prasowego kompanii. Kilka dni później przeszedł do harcerskiego batalionu „Parasol” na stanowisko zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii. W „Parasolu” przyjął pseudonim „Krzyś”.

Grób Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Barbary Drapczyńskiej-Baczyńskiej na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w rejonie pl. Teatralnego – został tam wysłany po odbiór butów dla oddziału. Nie mogąc przedostać się na miejsce koncentracji macierzystej jednostki (Wola – Dom Starców przy Karolkowej), przyłączył się do oddziału złożonego z ochotników, którymi dowodził ppor. „Leszek” (Lesław Kossowski, dowódca reduty „Ratusz-Pałac Blanka” na odcinku kpt. „Gozdawy”).

Poległ na posterunku w pałacu Blanka 4 sierpnia 1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego. Pochowany pierwotnie na tyłach pałacu. Po wojnie ciało przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera A22–2–25)[16].

W powstaniu warszawskim, 1 września 1944, zginęła także żona Baczyńskiego – Barbara Drapczyńska.

Poezja[edytuj | edytuj kod]

Krzysztof Baczyński w 1939 roku

W okresie okupacji niemieckiej ogłosił 4 tomiki poezji: Zamknięty echem (lato 1940), Dwie miłości (jesień 1940), Wiersze wybrane (maj 1942), Arkusz poetycki Nr 1 (1944) i składkę Śpiew z pożogi (1944) oraz wiele utworów w prasie konspiracyjnej. Jego wiersze pojawiły się także w antologiach poezji wydawanych konspiracyjnie: w Pieśni niepodległej (1942) i Słowie prawdziwym (1942).

Uważa się, że dojrzałość poetycką osiągnął jesienią 1942[potrzebny przypis]. Uznany powszechnie za jednego z najwybitniejszych poetów czasów okupacji. Jerzy Andrzejewski, jego przyjaciel, zadedykował mu tom opowiadań „Noc”. Na wieść o wstąpieniu Baczyńskiego do oddziału dywersyjnego Stanisław Pigoń powiedział Kazimierzowi Wyce: Cóż, należymy do narodu, którego losem jest strzelać do wroga brylantami, a Jerzy Zagórski wspomnienie o nim zatytułował Śmierć Słowackiego (1947). Tadeusz Gajcy pisał o nim: Poeta o nucie dostojnej. Krzysztof przyjaźnił się z poetą Jerzym Kamilem Weintraubem; dedykował mu wiersz „Jesienny spacer poetów”. Weintraub, podobnie jak Wyka, należał do osób, z którymi Krzysztof rozmawiał o poezji.

Tablica pamiątkowa na ścianie pałacu Blanka

Poezja Baczyńskiego najpełniej wyraża cechy pokolenia Kolumbów. Dla nich konsekwencją wybuchu wojny była konieczność poradzenia sobie z tym wstrząsem i odnalezienie własnej postawy wobec tych wydarzeń. Jego wiersze pomimo silnego związku z czasem wojny, ukazują swój uniwersalny wymiar. Dzieje się tak m.in. dlatego, że nie pisał o swojej epoce wprost, lecz w konwencji apokaliptycznej i onirycznej, a także dlatego, iż poruszał problemy ponadczasowe, takie jak rzeźbienie duszy i psychiki człowieka, refleksja nad młodością i dojrzewaniem (w tym przypadku drastycznie przyśpieszonym przez wojnę), poszukiwanie wartości mogących stanowić fundamenty dorosłego życia. Krzysztof Baczyński w wierszach często stosował liczbę mnogą, przemawiając w swoim i generacji imieniu. Pisał wiersze katastroficzne, ze środka „spełniającej się apokalipsy”, pragnąc zmierzyć się ze swoją epoką i czasem historycznym. Ukazywał wojnę pełną onirycznych i symbolicznych obrazów, widząc ją jako siłę niszczycielską dla dotychczasowych systemów wartości i norm moralnych, a wprowadzającą nowe, okrutne prawa. Był nieufny wobec tradycyjnej poetyki – uważał, że jest niewskazana wobec ogromu zniszczeń i cierpień narodu. Miał świadomość zagłady własnej i jego pokolenia; jednocześnie nie dramatyzował nad tym losem. Pragnął zminimalizować skażenie wojną, jej wpływ na własną psychikę. Chciał zmycia tego piętna poprzez obcowanie z mityczną arkadią jako światem czystym, nieskażonym, pozbawionym krwi, okaleczenia i śmierci. Ton jego poezji jest zróżnicowany: obok wierszy dotyczących przeżyć okupacyjnych, pisał także te oddzielone od tych wydarzeń, pełne nadziei i piękna. Są pełne rozbudowanych metafor, elementów ze świata baśni, mikroprzyrody, otoczone aurą nastrojowości.

Baczyński posługiwał się urozmaiconą wersyfikacją, stosując różne formaty wiersza sylabicznego, sylabotonicznego i tonicznego, w tym trzynastozgłoskowiec i siedmiozgłoskowiec, jak również zróżnicowane strofy[17].

Zachowały się wszystkie jego dzieła: ponad 500 wierszy, kilkanaście poematów i około 20 opowiadań. Najbardziej znane wiersze Baczyńskiego to: Elegia o... [chłopcu polskim], Mazowsze[18], Historia, Spojrzenie, Pragnienia, Ten czas, Pokolenie, Biała magia, Gdy broń dymiącą z dłoni wyjmę..., Polacy[19]. Jego wiersze były śpiewane m.in. przez Ewę Demarczyk (utwór Wiersze wojenne, Deszcze, Na moście w Avignon), Janusza Radka, Michała Bajora, Grzegorza Turnaua, zespół Lao Che (utwór Godzina W) i Ankh. Fragment jego wiersza Historia posłużył za tytuł filmu Jeszcze słychać śpiew. I rżenie koni...

Zachowało się również kilkaset rysunków i grafik Baczyńskiego, jak na przykład ilustracje do poszczególnych wierszy poety, projekty okładek własnych tomików, kolekcja rysunków z psem Baczyńskiego, studium kocich łebków czy rysunki o tematyce orientalnej.

Życie i twórczość Baczyńskiego stały się tematem kilku filmów, m.in. Dzień czwarty, w którym poetę zagrał Krzysztof Pieczyński i Baczyński w reżyserii Kordiana Piwowarskiego (z tytułową rolą Mateusza Kościukiewicza).

Opracowania twórczości[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Tablica upamiętniająca Krzysztofa Kamila Baczyńskiego na kamienicy przy Bagatela 10 w Warszawie
  • Krzysztof Kamil Baczyński został patronem licznych szkół, bibliotek, drużyn harcerskich i innych instytucji[22].
  • Tablica pamiątkowa na budynku przy ul. Bagatela 10 w Warszawie, w którym urodził się Krzysztof Kamil Baczyński[23].
  • Tablica pamiątkowa zaprojektowana przez Tadeusza Łodzianę i Stanisława Słoninę, odsłonięta w 1989 na filarze bramy wjazdowej przy budynku przy ul. Hołówki 3 w Warszawie, w którym w latach 1936−1944 mieszkał Krzysztof Kamil Baczyński, i skąd wyszedł do powstania[24].
  • 24 lipca 2009 roku Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu monetę o nominale 10 zł upamiętniającą Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, wykonaną w srebrze z pierścieniem platerowanym złotem[25].
    Popiersie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach
  • Uchwałą Sejmu RP IX kadencji z 27 listopada 2020 zdecydowano o ustanowieniu roku 2021 Rokiem Krzysztofa Kamila Baczyńskiego[26]. Patronom roku 2021 poświęcono wydanie specjalne Kroniki Sejmowej[27].
  • Od 1996 roku jest patronem XXVI Liceum Ogólnokształcącego im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Łodzi, którym został w wyniku wewnątrzszkolnego głosowania mającego miejsce po odebraniu patronatu nad szkołą komunistycznej działaczce Małgorzacie Fornalskiej[28].
  • W 2021 rękopiśmienny wybór wierszy pt. W żalu najczystszym, wykonany własnoręcznie przez poetę jako prezent ślubny dla żony Barbary, został wpisany na Polską Listę Krajową Programu UNESCO „Pamięć Świata”[29].
  • Poczta Polska wyemitowała w 75. rocznicę urodzin poety 22 stycznia 1996 r. znaczek pocztowy o nominale 35 gr. Znaczek wydrukowano w technice offsetowej na papierze kredowym. Nakład wyniósł 1000000 egzemplarzy w dwóch wersjach. Autorem projektu znaczka był grafik Maciej Buszewicz. Na znaczku przedstawiony został fragment wiersza Niebo złote Ci otworzę... wraz z fragmentami biało-czerwonych kokardek. Znaczek pozostawał w obiegu do 31 grudnia 2003 roku[30]. Z okazji 100. rocznicy urodzin Baczyńskiego 22 stycznia 2021 r. wyemitowano kolejny znaczek. Autorem projektu był Jarosław Ochendzan. Na znaczku znalazł się fragment rękopisu Wesela poety. Znaczek o nominale 4,10 zł wydrukowano w technice rotograwiury na papierze fluorescencyjnym. Wydano 5000000 sztuk. Z tej okazji poczta wydała również w limitowanej wersji kopertę FDC[31][32].

Odniesienia w muzyce[edytuj | edytuj kod]

Rękopis Krzysztofa Kamila Baczyńskiego zawierający odpis wiersza „La flûte verte” Louis Codeta (1876-1914) i jego autorski przekład. Tę kompozycję 18-letni Baczyński wykonał w lipcu 1939 roku i podarował Ewie Winnickiej, córce właściciela pensjonatu Willa „Bajka” w Zakopanem, w którym spędzał wakacje.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według Jerzego Święcha Baczyński nie miał kontaktu z harcerzami „Pomarańczarni” w czasie nauki w gimnazjum[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Józef Lewandowski, Wokół biografii K. K. Baczyńskiego, Szkło bolesne, obraz dni. Eseje nieprzedawnione, Ex Libris, Uppsala 1991.
  2. ↑ Miłosz pisze o rozdarciu, jakiego Krzysztof doświadczał w czasie wojny: „Konflikt, z którym jego wola musiała się uporać, jest pomijany. (...) Krzysztof był (...) po matce Żydem. (...) Musiał być doskonale świadomy, że miejsce jego w getcie, co narzucało niemożliwy do rozwiązania problem solidarności. (...) Czuł, że jego lud, z którym łączy go nie tylko krew, ale historia kilku millenniów, to żydowski lud w getcie. Niektóre wiersze świadczą o tym wyraźnie”.
  3. ↑ Michał Bojanowski, Baczyński i Różewicz. Poeci pod presją | Chidusz, 4 sierpnia 2023 [dostęp 2023-08-09] (pol.).
  4. ↑ Wiesław Budzyński: Warszawa Baczyńskiego. Warszawa: Oficyna Literacka Noir Sur Blanc, 2004, s. 12. ISBN 83-2393-081-1.
  5. ↑ Stefan Kwiatkowski, Michał Wiland: Materiały biograficzne wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, wrzesień 1993, s. 124.
  6. ↑ a b c Edmund Kujawski, Witold Grabski: „Pochodem idziemy...”. Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1993, s. 212. ISBN 83-06-02325-0.
  7. ↑ Paweł Narecki, Historia. 1939–1945, Szczep 23 WDHIZ „Pomarańczarnia”, 2014 [zarchiwizowane z adresu 2018-08-13].
  8. ↑ Jerzy Święch, Wstęp, [w:] K.K. Baczyński, Wybór poezji, Wrocław: Wydawnictwo im. Ossolińskich, 2007 (Biblioteka Narodowa. Seria 1, nr 265), s. VIII, ISBN 978-83-04-04953-6.
  9. ↑ Biografia Poety, baczynski.art.pl [dostęp 2020-05-13].
  10. ↑ Ludwik Hass, Trockizm w Polsce (do 1945 r.), Oblicza lewicy. Losy idei i ludzi, Warszawa 1992, s. 208.
  11. ↑ Wiesław Budzyński: Warszawa Baczyńskiego. Warszawa: Oficyna Literacka Noir Sur Blanc, 2004, s. 32. ISBN 83-2393-081-1.
  12. ↑ Wiesław Budzyński: Warszawa Baczyńskiego. Warszawa: Oficyna Literacka Noir Sur Blanc, 2004, s. 39. ISBN 83-2393-081-1.
  13. ↑ Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 131. ISBN 83-209-0837-X.
  14. ↑ Wiesław Budzyński: Śladami Baczyńskiego. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2009, s. 81,97. ISBN 978-83-88477-92-8.
  15. ↑ Po latach jego późniejszy dowódca Juliusz Bogdan Deczkowski wspominał w rozmowie, jaką przeprowadził Maciej Szczepańczyk, że Baczyński bardzo niecelnie strzelał.
  16. ↑ Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 97. ISBN 978-83-7031-808-6.
  17. ↑ Krzysztof Kamil Baczyński: Wybór poezji z posłowiem Jerzego Święcha. Poznań: Wydawnictwo Ibis, 2018, s. 322–325. ISBN 978-83-65952-27-1.
  18. ↑ Krzysztof Kamil Baczyński, [Kodeks 42/44] ; rękopis, polona.pl [dostęp 2018-07-06].
  19. ↑ Krzysztof Kamil Baczyński, [Wiersze składane drukiem przez poetę] ; rękopis druk., polona.pl [dostęp 2018-07-06].
  20. ↑ Wydawnictwo, Instytut Literatury [dostęp 2021-03-06] (pol.).
  21. ↑ Prezydent odznaczył Bohaterów Powstania Warszawskiego. prezydent.pl, 2018-07-29. [dostęp 2018-08-03].
  22. ↑ Wynik wyszukiwania Google dla frazy „im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego”.
  23. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 30. ISBN 83-912463-4-5.
  24. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 96. ISBN 83-912463-4-5.
  25. ↑ 65. rocznica Powstania Warszawskiego poeci warszawscy Krzysztof Kamil Baczyński. NBP. [dostęp 2015-02-11]. (pol.).
  26. ↑ M.P. z 2020 r. poz. 1162.
  27. ↑ Kronika Sejmowa 21 (926).
  28. ↑ O Szkole - Historia i tradycje - Kalendaria historyczne, lo26.pl [dostęp 2021-05-23] (pol.).
  29. ↑ Tomik „W żalu najczystszym” uhonorowany wpisem na Polską Listę Krajową Programu UNESCO „Pamięć Świata”. Biblioteka Narodowa, 2021-06-06. [dostęp 2021-06-07].
  30. ↑ 75. rocznica urodzin Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. kzp.pl. [dostęp 2022-01-01]. (pol.).
  31. ↑ Nowości znaczki. poczta-polska.pl. [dostęp 2022-01-01]. (pol.).
  32. ↑ Znaczek poświęcony Krzysztofowi Kamilowi Baczyńskiemu. media.poczta-polska.pl, 2021-01-22. [dostęp 2022-01-01]. (pol.).
  33. ↑ ludola.bandcamp.com.
  34. ↑ Tadek – „Niewygodna Prawda”. hiphopedia.info. [dostęp 2012-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-16)]. (pol.).
  35. ↑ a b Barbara Figurniak & Mateusz Jarosz „Promienie. Pieśni do słów Krzysztofa Kamila Baczyńskiego”.
  36. ↑ Elegia o chłopcu polskim. Sławomir Zygmunt śpiewa wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
  37. ↑ ELEGIA O... Youtube [dostęp z dnia: 2016-04-14].
  38. ↑ FABRYKA – „Drzewa”. Fabryka rock 2016-10-28. [dostęp 2017-01-16].
  39. ↑ TVP Kultura – Telewizja Polska S.A., tvpkultura.tvp.pl [dostęp 2017-01-16].
  40. ↑ Krzysztof Kamil Baczyński wiersze Mateusz Jarosz muzyka, bacz [dostęp 2019-02-20] (ang.).
  41. ↑ Nowa propozycja Grzegorza Wilka z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. polskaplyta-polskamuzyka.pl, 2019-07-28. [dostęp 2019-07-28].
  42. ↑ Fronczewski i Stenka śpiewają Baczyńskiego. Jest teledysk, wprost.pl, 5 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-08].
  43. ↑ {{{tytuł}}}.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Pokolenie Kolumbów
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Kamil_Baczyński&oldid=71315148”