Żyrowicze: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m poprawa linków |
drobne merytoryczne |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
'''Żyrowice''', '''Żyrowicze''' ([[Język białoruski|biał.]] Жыровічы) – wieś na [[Białoruś|Białorusi]], położona w [[Obwód grodzieński|obwodu grodzieńskim]] w [[Rejon słonimski|rejonie słonimskim]], centrum administracyjne sielsowietu żyrowckiego. Miejscowość zamieszkana przez 2570 mieszkańców (2005). |
'''Żyrowice''', '''Żyrowicze''' ([[Język białoruski|biał.]] Жыровічы) – wieś na [[Białoruś|Białorusi]], położona w [[Obwód grodzieński|obwodu grodzieńskim]] w [[Rejon słonimski|rejonie słonimskim]], centrum administracyjne sielsowietu żyrowckiego. Miejscowość zamieszkana przez 2570 mieszkańców (2005). |
||
Przed II wojną światową ośrodek [[Gmina Żyrowice|gminy Żyrowice]] w [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwie nowogródzkim]]. |
Przed II wojną światową ośrodek [[Gmina Żyrowice|gminy Żyrowice]] w [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwie nowogródzkim]]. |
||
== Historia == |
|||
W tutejszym kościele znajduje się wizerunek Matki Bożej, który, według tradycji, został znaleziony w drugiej połowie XV wieku przez pastuszków na gruszy. W miejscu znalezienia ikony właściciel Żyrowic, podskarbi litewski [[Aleksander Sołtan]], kazał w 1470 roku zbudować cerkiew z drewna, która spłonęła w 1520 r. Płaskorzeźba jednak ocalała i umieszczono ją w nowej świątyni obok której wybudowano klasztor, który po unii brzeskiej został objęty w 1613 roku przez zakon bazylianów. Pierwszym przełożonym zakonników był św. [[Jozafat Kuncewicz]]. W latach 1613-1650 powstał sobór uspienski w stylu barokowym. W 1655 roku Żyrowice zostały zniszczone przez Kozaków. Wizerunek Matki Boskiej zyskał wielką sławę i pielgrzymowali do niego królowie: Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski, August II Mocny i Stanisław August Poniatowski. W 1730 obraz koronował biskup unicki [[Atanazy Szeptycki]]. W XVIII wieku o Żyrowicach mówiono jako o Częstochowie unitów albo litewskiej Częstochowie. Leksykon pt. „Miejsca święte Rzeczpospolitej” podaje: „Do czasów rozbiorów Żyrowice były najważniejszym miejscem kultu katolików i grekokatolików w Wielkim Księstwie Litewskim”. Pomiędzy rokiem 1810-1839 była tu siedziba biskupstwa unickiego. Sobór został przebudowany w stylu klasycystycznym w 1828 roku. W 1839 r. po zniesieniu przez carat unii żyrowickie sanktuarium objęli prawosławni zakonnicy z Rosji. Dziś mieści się w nim prawosławne seminarium duchowne oraz akademia teologiczna. |
|||
== Zabytki == |
|||
* Sobór p.w. Wniebowzięcia N.M.P. (Uspieński) z XVII wieku zbudowany przez zakon bazylianów. Do Soboru przylega mniejsza cerkiew św. Mikołaja, zwana zimową |
|||
* klasztor unicki (obecnie prawosławny) |
|||
* cudowna płaskorzeźba (ikona) Matki Boskiej Żyrowickiej |
|||
* Cerkiew Objawienia z 1796 r. w stylu [[barok wileński|wileńskiego baroku]]. |
|||
* Cerkiew Podwyższenia Krzyża Św. z 1769 r. w stylu barokowym |
|||
* Cerkiew św. Jerzego. Pochowano w niej o. Placyda Jankowskiego, pisarza i przełożonego klasztoru |
|||
* Cerkiew Św. Grzegorza z końca XVIII wieku, drewniana na cmentarzu |
|||
Świątynia pochodzi z połowy XVIII w. |
|||
== Ciekawostki == |
|||
* Kopie wizerunku Matki Boskiej Żyrowickiej znajdują się w Polsce w kościele św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Białowieży i w klasztorze Bazylianów w Rzymie. |
|||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
Wersja z 14:12, 22 wrz 2010
Szablon:Miasto zagranica infobox Żyrowice, Żyrowicze (biał. Жыровічы) – wieś na Białorusi, położona w obwodu grodzieńskim w rejonie słonimskim, centrum administracyjne sielsowietu żyrowckiego. Miejscowość zamieszkana przez 2570 mieszkańców (2005).
Przed II wojną światową ośrodek gminy Żyrowice w województwie nowogródzkim.
Historia
W tutejszym kościele znajduje się wizerunek Matki Bożej, który, według tradycji, został znaleziony w drugiej połowie XV wieku przez pastuszków na gruszy. W miejscu znalezienia ikony właściciel Żyrowic, podskarbi litewski Aleksander Sołtan, kazał w 1470 roku zbudować cerkiew z drewna, która spłonęła w 1520 r. Płaskorzeźba jednak ocalała i umieszczono ją w nowej świątyni obok której wybudowano klasztor, który po unii brzeskiej został objęty w 1613 roku przez zakon bazylianów. Pierwszym przełożonym zakonników był św. Jozafat Kuncewicz. W latach 1613-1650 powstał sobór uspienski w stylu barokowym. W 1655 roku Żyrowice zostały zniszczone przez Kozaków. Wizerunek Matki Boskiej zyskał wielką sławę i pielgrzymowali do niego królowie: Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski, August II Mocny i Stanisław August Poniatowski. W 1730 obraz koronował biskup unicki Atanazy Szeptycki. W XVIII wieku o Żyrowicach mówiono jako o Częstochowie unitów albo litewskiej Częstochowie. Leksykon pt. „Miejsca święte Rzeczpospolitej” podaje: „Do czasów rozbiorów Żyrowice były najważniejszym miejscem kultu katolików i grekokatolików w Wielkim Księstwie Litewskim”. Pomiędzy rokiem 1810-1839 była tu siedziba biskupstwa unickiego. Sobór został przebudowany w stylu klasycystycznym w 1828 roku. W 1839 r. po zniesieniu przez carat unii żyrowickie sanktuarium objęli prawosławni zakonnicy z Rosji. Dziś mieści się w nim prawosławne seminarium duchowne oraz akademia teologiczna.
Zabytki
- Sobór p.w. Wniebowzięcia N.M.P. (Uspieński) z XVII wieku zbudowany przez zakon bazylianów. Do Soboru przylega mniejsza cerkiew św. Mikołaja, zwana zimową
- klasztor unicki (obecnie prawosławny)
- cudowna płaskorzeźba (ikona) Matki Boskiej Żyrowickiej
- Cerkiew Objawienia z 1796 r. w stylu wileńskiego baroku.
- Cerkiew Podwyższenia Krzyża Św. z 1769 r. w stylu barokowym
- Cerkiew św. Jerzego. Pochowano w niej o. Placyda Jankowskiego, pisarza i przełożonego klasztoru
- Cerkiew Św. Grzegorza z końca XVIII wieku, drewniana na cmentarzu
Świątynia pochodzi z połowy XVIII w.
Ciekawostki
- Kopie wizerunku Matki Boskiej Żyrowickiej znajdują się w Polsce w kościele św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Białowieży i w klasztorze Bazylianów w Rzymie.
Linki zewnętrzne
- Żyrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 898 .
- Żyrowice w radzima.org