Polessk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
ilustracja |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
|nazwa = Polessk |
|nazwa = Polessk |
||
|nazwa oryginalna = |
|nazwa oryginalna = |
||
|zdjęcie = |
|zdjęcie = Labiau14.jpg |
||
|opis zdjęcia = |
|opis zdjęcia = Zamek |
||
|herb = Labiawa COA.png |
|herb = Labiawa COA.png |
||
|flaga = |
|flaga = |
Wersja z 15:28, 24 lut 2015
![]() Zamek | |||
| |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Powierzchnia |
11 km² | ||
Wysokość |
3 m n.p.m. | ||
Populacja (2005) • liczba ludności • gęstość |
| ||
Nr kierunkowy |
40158 | ||
Kod pocztowy |
238630 | ||
Położenie na mapie obwodu królewieckiego ![]() Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
Położenie na mapie Rosji ![]() Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark} |
Polessk, Labiawa[1] (ros. Полесск; niem. Labiau) – miasto rejonowe w Rosji w obwodzie kaliningradzkim nad Zalewem Kurońskim. W rejonie polesskim mieszka 18 300 osób (w tym w mieście 7 600 – dane z 2005).
Historia
Osada założona w 1258 roku. 28 czerwca 1642 roku została podniesiona do rangi miasta przez Wielkiego Elektora Fryderyka Wilhelma. Tutaj 20 listopada 1656 Wielki Elektor zawarł ugodę z Karolem Gustawem, dzięki której Prusy stały się niezależne od Polski. 3 stycznia 1813 roku w pobliżu Labiawy, nad rzeką Dejmą doszło do bitwy między cofającymi się spod Moskwy wojskami Napoleona i armią rosyjską. W bitwie brały udział polskie pułki dowodzone przez Aleksandra Chlebowskiego i Henryka Ignacego Kamieńskiego pełniące funkcję straży tylnej. Od 1818 roku siedziba powiatu (Landkreis).
Miasto zostało zdobyte przez oddziały 2 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej w dniu 23 stycznia 1945. 7 kwietnia 1946 przemianowane na Polessk. Rosyjska nazwa Polessk pochodzi od otaczających miasto lasów, błot i kanałów.
Zabytki
- Zamek krzyżacki - fortyfikację zbudowano pierwotnie z drewna po podziale Sambii w 1258 r. W 1277 r. zniszczone zostało ono przez plemię Skalawów. Trzy lata później obiekt odbudowano i przeznaczono na siedzibę komtura, którą był wyjątkowo krótko, bo jedynie do 1289 r. gdy dokonano przenosin komturii do Ragnety i usadowiono w Labiawie wójta podporządkowanego ragneckiemu komturowi. Jako murowany zbudowany ok. 1360, przebudowany w XVI wieku, gdy obiekt stał się rezydencją księżnej Anny Marii - drugiej żony Albrechta Hohenzollerna. Restaurowany przez Niemców po pożarze w 1917. Spalony i częściowo zburzony przez Rosjan w 1965.
- W mieście zachowana zabudowa mieszkalna z przełomu XIX/XX w.
- Kościół parafialny z XIV-XVI w. nie zachował się.
Na terenie powiatu labiawskiego znajdował się hitlerowski obóz koncentracyjny Hohenbruch.
Bibliografia
- Georg Dehio, Handbuch der Deutschen Kunstdenkmäler, neu bearb. von Ernst Gall, Deutschordensland Preussen, unter Mitw. von Bernhard Schmid und Grete Tiemann, München; Berlin, Deutscher Kunstverlag, 1952
- Handbuch der historischen Stätten, Ost- und Westpreussen, hrsg. von Erich Weise, Stuttgart, Kröner, 1981, ISBN 3-520-31701-X (unveränd. Nachdr. d. 1. Aufl. 1966)
- Carl von Lorck, Dome, Kirchen und Klöster in Ost- und Westpreussen. Nach alten Vorlagen, 2. unver. Aufl., Frankfurt am Main, Weidlich, 1982, ISBN 3-8035-1163-1
- Dehio-Handbuch der Kunstdenkmäler West- und Ostpreussen. Die ehemaligen Provinzen West- und Ostpreussen (Deutschordensland Preussen) mit Bütower und Lauenburger Land, bearb. von Michael Antoni, München; Berlin, Dt. Kunstverl., 1993, ISBN 3-422-03025-5
Linki zewnętrzne
- Labiawa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 49 .