Stanisław Daniłowicz (zm. 1636): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Stanisław Daniłowicz''' herbu Sas (ok. 1609-1636), syn wojewody ruskiego [[Jan Daniłowicz|Jana Daniłowicza]] i [[Zofia Żółkiewska|Zofii Żółkiewskiej]], po kądzieli wnuk hetmana Stanisława Żółkiewskiego. |
'''Stanisław Daniłowicz''' herbu Sas (ok. 1609-1636), syn wojewody ruskiego [[Jan Daniłowicz|Jana Daniłowicza]] i [[Zofia Żółkiewska|Zofii Żółkiewskiej]], po kądzieli wnuk hetmana Stanisława Żółkiewskiego. |
||
W latach 1624-1626 studiował w [[Ingolstadt]] i [[Lowanium]], następnie podróżował po Europie. Po powrocie do Polski otrzymał w 1631 r. starostwo korsuńskie i czehryńskie. W 1632 r., w czasie bezkrólewia po śmierci króla Zygmunta III Wazy, ''poranił i posiekł'' starostę winnickiego Adama Kalinowskiego, za co został ogłoszony [[ |
W latach 1624-1626 studiował w [[Ingolstadt]] i [[Lowanium]], następnie podróżował po Europie. Po powrocie do Polski otrzymał w 1631 r. starostwo korsuńskie i czehryńskie. W 1632 r., w czasie bezkrólewia po śmierci króla Zygmunta III Wazy, ''poranił i posiekł'' starostę winnickiego Adama Kalinowskiego, za co został ogłoszony [[infamia|infamisem]]. Chcąc zmazać winę wziął udział w wojnie smoleńskiej, wyróżniając się w czasie potyczki 3 grudnia [[1633]] r., kiedy został ranny. W 1635 r. uzyskał zdjęcie banicji. |
||
Jesienią następnego roku podczas wyprawy na [[Dzikie Pola]] dostał się do niewoli tatarskiej i mimo obietnicy wysokiego okupu został na żądanie wodza Tatarów budziackich [[Kantymir]]a – ścięty przez jego syna Tujtymira, „od tyrański ręki a głowy pijanej”, jak donosił hetman [[Stanisław Koniecpolski]] w liście do prymasa Jana Wężyka. Jego bezgłowe ciało Tatarzy odesłali do Polski. |
Jesienią następnego roku podczas wyprawy na [[Dzikie Pola]] dostał się do niewoli tatarskiej i mimo obietnicy wysokiego okupu został na żądanie wodza Tatarów budziackich [[Kantymir]]a – ścięty przez jego syna Tujtymira, „od tyrański ręki a głowy pijanej”, jak donosił hetman [[Stanisław Koniecpolski]] w liście do prymasa Jana Wężyka. Jego bezgłowe ciało Tatarzy odesłali do Polski. |
||
Wersja z 14:57, 21 maj 2015
Stanisław Daniłowicz herbu Sas (ok. 1609-1636), syn wojewody ruskiego Jana Daniłowicza i Zofii Żółkiewskiej, po kądzieli wnuk hetmana Stanisława Żółkiewskiego.
W latach 1624-1626 studiował w Ingolstadt i Lowanium, następnie podróżował po Europie. Po powrocie do Polski otrzymał w 1631 r. starostwo korsuńskie i czehryńskie. W 1632 r., w czasie bezkrólewia po śmierci króla Zygmunta III Wazy, poranił i posiekł starostę winnickiego Adama Kalinowskiego, za co został ogłoszony infamisem. Chcąc zmazać winę wziął udział w wojnie smoleńskiej, wyróżniając się w czasie potyczki 3 grudnia 1633 r., kiedy został ranny. W 1635 r. uzyskał zdjęcie banicji.
Jesienią następnego roku podczas wyprawy na Dzikie Pola dostał się do niewoli tatarskiej i mimo obietnicy wysokiego okupu został na żądanie wodza Tatarów budziackich Kantymira – ścięty przez jego syna Tujtymira, „od tyrański ręki a głowy pijanej”, jak donosił hetman Stanisław Koniecpolski w liście do prymasa Jana Wężyka. Jego bezgłowe ciało Tatarzy odesłali do Polski.
Został pochowany w kolegiacie św. Wawrzyńca w Żółkwi, gdzie w pół wieku później jego siostrzeniec, król Jan III Sobieski ufundował mu nagrobek, wykonany w latach 1692-1693 przez Andreasa Schlütera[1].
Bibliografia
- Kasper Niesiecki Korona Polska przy Złotey Wolnosci Starożytnemi Wszystkich Kathedr, Prowincyi y Rycerstwa Kleynotami Heroicznym Męstwem y odwagą, Naywyższemi Honorami a naypierwey Cnotą, Pobożnością y Swiątobliwością Ozdobiona … — Lwów: w drukarni Collegium Lwowskiego Societatis Jesu, 1738. Т. 2. — 761 s. s. 15-16
- W. Czapliński. Daniłowicz Stanisław (†1636) // Polski Słownik Biograficzny.— Kraków, 1937. — t. IV/1, zeszyt 16.— 480 s.— S. 417.
- Korsuń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 36..— S. 36-40.
- Энциклопедический Словарь Ф. А. Брокгауза и И. А. Ефрона